Zbliżenia bolą. Może nie bezpośrednio, ale bolą w pewien niezrozumiały dla nikogo sposób. Bolą później kiedy wieczory stają się długie, kiedy mocna kawa wcale nie jest już taka mocna, kiedy liście spadają na podłoże chodników, kiedy zaczyna padać śnieg. Moje wewnętrzne przeczucia i rozczarowania wirują… wirują jak spadające liście czy spadający śnieg. Zbliżenia bolą. Kiedy zmieniasz pozycję w nocy i brakuje Ci ramienia… kiedy już nawet nie spisz na tej samej stronie łóżka bo jest to zbyt bolesne… kiedy stary strychowy materac zawiera mnóstwo tajemnic o mnie i o Tobie. To właśnie wtedy zbliżenia zaczynają boleć. Nie jest to ból fizyczny odczuwalny i mierzalny. To nieprzenikniony lęk i ból wewnętrzny na który nie pomaga Apap, Ibuprom nie pomaga nawet mocna kawa. Ciepło drugiej osoby dawane nawet w niebezpiecznie ciepły dzień, spocone czoło i nagość, która zbliża aby potem boleśnie oddalić. Nieznaczący epizod powtarzamy w myślach a w duchu mówimy, że zbliżenia bolą. Kładziemy się w jednym łóżku, zdejmujemy swoje ubrania to wszystko jest synonimem słów „ufam ci” jestem z tobą… w ten czy inny sposób jestem z tobą. Teraz, ale nie później, jestem tylko tu i teraz i mówię zaufałam Ci. Ludzie są pełni błędów, nie umieją podejmować prostych decyzji. Ludzie są nieracjonalnie skomplikowani. Nie umieją myśleć prosto i przejrzyście. Nie jesteśmy architektami własnego życia, nie potrafimy jednoznacznie postawić pionowej ani poziomej kreski budując. Nawet stawiając kreskę częściej udaje nam się coś zburzyć niż zbudować.  Kiedy znasz już każdy centymetr ciała drugiej osoby, wiesz gdzie ma łaskotki, kiedy się uśmiechnie, ale nie znasz jej duszy, nie wiesz o czym myśli, nie wiesz co mówią jej oczy… Kiedy wyrażają niepokój, strach i przerażenie oczami, nie słowami. A ty nie umiesz tego odczytać. Kiedy pozornie znana Ci osoba staje się dla Ciebie zagadką, zamyka się. Nie wyobrażalnie nieprzeniknione głębie ludzkiego popapranego umysłu, wdają się w znaki niewerbalne.. Już ci nie ufam, już cię nie chce . Nie chce być krzywdzona swoją naiwnością i tym, że jestem tu teraz z tobą i mówię „ufam ci”.