Ten tekst powinien być napisany ponad ćwierć wieku temu.
Teraz służba wojskowa nie jest już zaszczytnym obowiązkiem.
Podobno jest nawet więcej chętnych na noszenie munduru,
niż wolnych miejsc w wojsku.
Kiedyś jednak było inaczej. Wymiganie się od wojska
stanowiło niemały problem, ale dla dużej grupy wrażliwych
młodych ludzi była to oczywistość.
Cofnijmy się zatem w ponure czasy stanu wojennego.
Czasy , w których z czarno - białych telewizorów straszyli
ubrani w wojskowe mundury dziennikarze, najważniejszy
generał nosił ciemne okulary, a kiedy przemawiał, siedział
sztywny jak kołek. Ludzie pluli w telewizory na jego widok
i obrzucali go straszliwymi, jeżącymi włosy
przekleństwami. W sklepie bez problemu można było kupić
tylko ocet i musztardę. Wódka była reglamentowana.
Na jednego pełnoletniego obywatela przypadała jedna
butelka wódki miesięcznie. Gdyby wtedy istniał internet,
pewnie popularność zdobyłoby hasło "zabierz babci flaszkę".
Posiadanie babci, która ze względu na zły stan zdrowia albo
wyznawane zasady nie piła alkoholu, było skarbem. Można
było jakoś dogadać się z babcią i wymienić posiadany
wyrób czekoladopodobny, cukierki czy sztuczny miód na
drogocenny alkohol.
Wszystko to jednak była kropla w morzu potrzeb.
Dlatego narodowym trudem Polaków stało się pędzenie
bimbru. Pędzono wszędzie. Na wsi i w mieście.
W willach i blokach. Pędzili robotnicy, rolnicy i inteligencja.
Bez różnicy. Dorastająca młodzież, której nie wystarczała
jedna flaszka od babci, pędziła bimber po domach podczas
nieobecności rodziców.
Sprzęt był prymitywny - jakieś gary, rurki, dwa statywy chemiczne
i najprostsza chłodnica. Aparatura była mało wydajna, więc imprezy
często przenosiły się do kuchni, gdzie stłoczeni przy kuchence
gazowej, na której buzował zacier, dobrze zapowiadający się
młodzi alkoholicy, śledzili wzrokiem każdą
spływającą z chłodnicy do szklaneczki kroplę.
Ledwo szklaneczka wypełniła się przeźroczystym płynem,
już była wypijana. Ciepły, świeży bimber, prosto z kolby,
szybko uderzał do głowy.
To były czasy ciepłego alkoholu. Bimber, wódka, piwo
(którego nie było) - wszystko sprzedawano (podawano)
ciepłe. Lodówki stały puste albo kisiła się w nich woda
mineralna lub polo-cockta. Na imprezach typu "osiemnastka"
alkohol nie miał szans się schłodzić. Natychmiast był wypijany.
Maruderzy, którzy stracili czujność i nie napili się wtedy, kiedy
alkohol jeszcze był, chodzili niedopici i czekali na zrzutę
na melinę. Ten moment następował ZAWSZE!
Alkohol zawsze się kończył i zawsze przychodziła ta chwila:
jeden z gości zbierał do czapki datki na następne flaszki.
Nie było wtedy sklepów nocnych, taksówek na telefon
i innych udogodnień. Życie było ciężkie i wymagało hartu
ducha - wódka zakupiona na melinie również była ciepła.
Wyboru zazwyczaj nie było żadnego. Była Vistula -
brało się Vistulę. Był tylko Bałtyk - kupowało się Bałtyk.
O jedno można było być spokojnym. Wódka zakupiona
na melinie nigdy nie była oszukana. Meliny były prywatnymi
interesami i musiały dbać o swoją reputację. Gdyby wszystkie
firmy w PRL były prowadzone tak uczciwie jak meliny, ludziom
żyłoby się lżej. Niestety czasem nawet prywatni przedsiębiorcy
mieli skłonność do oszustwa. "Poproszę jagodziankę z jagodami"
mówił mój kumpel do pani w białym (powiedzmy) fartuchu
i była to czytelna aluzja. Zwykłe jagodzianki jagód nie zawierały.
Tak jak woda z sokiem z saturatora. Jak kto chciał poczuć sok,
musiał prosić "wodę z podwójnym sokiem". Takie czasy.
Piwa w sklepach nie było. Bywało w mordowniach zwanych
"kuflotekami". Na moim osiedlu była taka jedna - ohydny barak
kryty papą łączył się "ogródkiem piwnym". Ogródek piwny
otoczony był wysokim płotem z blachy falistej, klepisko
wysypane było żużlem, w który wbite były masywne nogi
pancernych stołów. Krzeseł nie było. Konsumpcja odbywała
się na stojąco. W części zadaszonej rządził pan Mietek.
Przed okienkiem do pana Mietka kłębił się gęsty tłum
spragnionych złotego trunku mężczyzn. Pan Mietek
przez okienko odbierał od ludzi puste kufle i pieniądze.
Frajerzy, którzy nie mieli przygotowanej wyliczonej kwoty,
byli w plecy. Pan Mietek nigdy nie wydawał reszty.
Było to ponury olbrzym o twarzy psychopatycznego
mordercy. Budził respekt. Nigdy nie widziałem, żeby ktoś
upominał się o pieniądze.
Piwo należało wypić szybko. Kufli było mało i stłoczeni
w kolejce ludzie złym wzrokiem patrzyli na smakoszy
nadmiernie długo delektujących się trunkiem. Zresztą
nie było się czym delektować. Piwo było ciepłe
(oczywistość), chrzczone i podłej jakości.
***
Ale ja przecież nie o tym miałem pisać.
Tylko jakoś zdryfowałem.
A przecież miałem napisać o tym jak wymigać się od wojska.
Wtedy to był poważny problem. Co zrobić, żeby nie wzięli
nas do wojska.
Jesteśmy normalnymi młodymi ludźmi. Zamiast uganiać się
po poligonie z karabinem, wolimy uganiać się za dziewczętami.
Zamiast padać na twarz i tarzać się w błocie, wolimy raczej
napić się browarka gdzieś na łące albo w parku. Zamiast czyścić
wojskowy kibel szczoteczką do zębów, wolimy wypad do kina.
Zamiast wysłuchiwać wrzasków kaprala - idioty, wolimy jednak
posłuchać Pink Floydów, Beatlesów, Hendriksa, Sex Pistols.
Nie mamy wygórowanych wymagań. Nasza wolność to ławka
w parku i skrawek błękitnego nieba. To, że wódka jest ciepła
wcale nam nie przeszkadza. Zresztą innej nie znamy.
Nie chcemy wiele. Chcemy tylko trochę wolności.
Ale jeśli nie mamy wady wzroku minus osiem dioptri,
amputowanej w pachwinie nogi, paraliżu, apilepsji, schizofrenii,
stwardniena rozsianego itp. itd. - ta wolność na dwa lata
zostanie nam odebrana.
Możemy wymigać się od wojska symulując depresję.
Ale jest to droga trudna i wymagająca dużego hartu ducha.
Najpierw kupujemy albo pożyczamy "Melancholię" Kępińskiego
i uczymy się jak najwięcej o tej strasznej chorobie.
Potem popełniamy nieudane samobójstwo. Najlepiej
nażreć się leków nasennych, byle nie za dużo.
"Przypadkowo" odwiedzający nas kolega wszczyna alarm
i zabierają nas do szpitala. Potem lądujemy w psychiatryku
na obserwacji. I tu zaczyna się najtrudniejsza część operacji.
W szpitalu podają nam leki pobudzające, po których chce się
nam skakać i śpiewać. Tymczasem musimy być stale smutni
i milczący - w końcu mamy depresję. Trudno przetrzymać ten
ciężki okres. Ale jednemu z moich kumpli się udało.
Po trzech miesiącach spędzonych w szpitalu uznano go
za wariata i wypuszczono. Żółte papiery, które otrzymał
były dla niego biletem do wolności. Nie musiał iść do wojska!
Druga metoda, "na narkomana", też nie należy do przyjemnych.
Wymaga planowania z dużym wyprzedzeniem i wielu wyrzeczeń.
Zaletą jest brak konieczności zażywania szpitalnych leków
antydepresyjnych, które jednak, co tu kryć, mocno ryją beret.
Na rok albo dwa, przed wizytą w Wojskowej Komendzie
Uzupełnień, zapuszczamy włosy. Im są dłuższe, tym dla
nas lepiej. Trzy miesiące przed godziną zero intensywnie
się odchudzamy. Najlepszą metodą na odchudzanie jest
jedzenie codziennie na śniadanie, obiad i kolację, chleba
z masłem i serem żółtym. Po tygodniu takiej diety jemy tylko
wtedy, kiedy naprawdę czujemy głód. O przejadaniu się
nawet nie pomyślimy.
Miesiąc przed wizytą w WKU przestajemy się myć. Chodzimy,
śpimy w jednym ubraniu. Nie zmieniamy bielizny, skarpetek itp.
Nie myjemy zębów! Prosimy koleżankę z liceum dla
pielęgniarek o codzienne wkłucie się nam w żyłę. Wszystko
po to, żeby dobrze wypaść przed wojskowo - lekarskim konsylium.
Na tydzień przed komisją przestajemy jeść cokolwiek.
Wyglądamy już nieźle. Tłuste, długie włosy, brudne ciuchy,
żółte zęby, pokłute żyły na obu rękach,
chudy zarośnięty pysk. (Zapomniałem o bardzo ważnym -
nie golimy się!!). Śmierdzi nam z ust. Cali śmierdzimy.
A będziemy śmierdzieć jeszcze bardziej z powodu głodówki.
Dzień przed wizytą upijamy się do nieprzytomności.
Żeby mieć nazajutrz ostrego kaca. Głodni, brudni i
skacowani idziemy na komisję. Przed wejściem do budynku
WKU wypalamy jointa. Najlepiej, żeby joint był mocny.
Mocny joint, w połączeniu z głodem i kacem, da nam ten
jedyny w swoim rodzaju błysk szaleństwa w oczach,
którego tak bardzo potrzebujemy.
Jeśli nie wyrzucą nas od razu na zbity pysk z kategorią "E",
możemy spróbować trochę podyskutować. Absolutnie
nie zdradzamy się z naszym stosunkiem do wojska!
Wręcz przeciwnie, prosimy o przydzielenie nas do jednostki
bojowej, gdzie będziemy mieć stałą styczność z bronią palną.
Zapewniamy siedzących za biurkiem lekarzy i wojskowych,
że nie możemy się już doczekać chwili, kiedy będziemy sobie
mogli postrzelać. Ponieważ mamy kaca i jesteśmy upaleni
gandzią, nie musimy się nawet specjalnie starać, żeby nasze
przemówienie nie było zbyt składne.
Po otrzymaniu kategorii "E", wracamy do domu, myjemy się
ubieramy świeże ciuchy i wreszcie możemy się porządnie
najeść.
***
Ojej! Ale po co ja w ogóle to wszystko napisałem?
To chyba przez to, że mam kaca. Na co komu dobre rady,
skoro teraz nikt do wojska, jeśli nie chce, to iść nie musi?
Poleć
Pobierz
RSS
- Poleć ten artykuł znajomemu
- Znajomy został poinformowany
No zrób wyjątek!
Wnioski nasuwają się same; świat stanął trochę na głowie. Niegdyś wojsko upominało się o mężczyzn samo, a dziś mężczyźni i kobitki muszą walić doń błagalnie i na kolanach. Sam mam za sobą jedną taką próbę. Zaraz po technikum chciałem wcisnąć się w kamasze, (wcześniej, oczywiście, otrzymałem A z paragrafem na komisji) ale armia wówczas zaczynała przechodzić na zawodowstwo i z WKU odesłano mnie nawet bez kwitka. Kłania się pierwszy akapit twojego tekstu. Jakiś gość, żołnierz, ale bez munduru, poradził mi, żebym poszedł do szkoły podoficerskiej i potem próbował. No to poczułem się odrzucony przez armię i serdecznie od tamtej pory ją pierdolę. Bogu dzięki, że człowiek mądrzeje z czasem i stałem się pacyfistą (czemu dam dowód jednym z moich najbliższych opowiadań - trochę autoreklamy
)No dobra, a co do tekstu, uczciwie trzeba powiedzieć, że takich opowieści brakuje wielu młodym, przez co ich świadomość co do komuny jest właściwie mizerna, bo szkoła gówno nas nauczyła. Pamiętam, że wałkowaliśmy na historii wszystko od starożytności, a gdy dochodziło do wydarzeń po II wojnie światowej, zostawały ledwie skrawki na omówienie tematów przed transformacją ustrojową i lipa. I tak było przez podstawówkę, gimnazjum i szkołę średnią. Dopiero po pewnym czasie zainteresowałem się tematem na własną rękę. Inaczej pewnie do dzisiaj nie wiedziałbym, że mamy w kraju żyjącego zbrodniarza, a właściwie zbrodniarzy.
Zabawnie to wszystko wygląda w twoim opowiadaniu i słowo wstępu zachęcające młodych jest jak najbardziej na miejscu. Pół żartem, pół serio, ale takie czasy były i warto o nich pamiętać.
Pozdrawiam
jednak coś się zmieniło od tamtych czasów. na lepsze. teraz jest wybór. nigdy nie mogłem zrozumieć jakim prawem moje państwo ma mnie zniewolić na dwa lata. taka dyktatura staruchów nad młodymi. generałami i pułkownikami są zazwyczaj staruchy. a mięsem armatnim młodzi żołnierze. trzeba było kombinować wtedy ostro, żeby nie pójść do
wojska. tekst jest pewnie śmieszny ale prawdziwy. nigdy nie byłem w wojsku, bo udało mi się wymigać i oszukać trepów z WKU
madame-nie wystarczy mówić. trzeba mieć jeszcze odpowiedni wygląd
Ociec przezyl poligon w Kazachstanie w latach 70-tych i do dzis wspomina picie spiritu na maszinach. Brzmi to raczej groteskowo niz tragicznie.
Ja już mam, próbowałem się wprosić do dyskusji, ale widzę, że nie zaprosisz do udziału w debacie.
Wtrącę zatem swoje trzy grosze.
Odniosłem wrażenie, że ten tekst powstał trochę na zasadzie "wypada coś napisać"
W porównaniu z "Ostrym porno", czy "Psychiatrą" - tutaj maleńko elementów zaskoczenia oraz nie tak wiele humoru, jak w poprzednich dziełach.Co do samego powołania.
Trochę przekoloryzowałeś, fakt, ludzie próbowali sztuczek, ale czy dobrze na tym wychodzili? Odrabiali wojsko piorąc zafajdane pieluchy w domach opieki, opiekując się nieboszczykami w "szpitalach" i podobnych przybytkach.
Też byłem niepocieszony, jak mnie brali na dwa lata do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, ale!
Odsłużyłem dwa lata w WOP-ie, (obecnie Straż Graniczna), czas upłynął, a co mam przeżytych wrażeń, to moje. I patrząc z perspektywy czasu, nie było to zły czas.
Może pierwsze pół roku człowiek dostawał w kość, ale później? Bez tragedii.
Zawsze mówili, że wojo to szkoła życia i wiele w tym prawdy.
Nie wspominając, że "Za mundurem, panny... "
Dziadek powtarzał, że ten, kto nie był w wojsku, ma spore szanse zostać mięczakiem z życiu, bo, zacytuję: "...gdzie mundur, broń i walka o przetrwanie rodzą się twardziele...", sporo w tym racji, drogi Wienczysławie!
Sporo racji, dziewczyno! To nie był fałszywy przekaz
A skąd wiesz, skoro nie byłeś?
Z opowieści? Może nie wszystkich słuchałeś? Ale tak mówią wszyscy, co nie byli, więc jesteś usprawiedliwiony.Najbardziej podobał mi się początek tekstu. Przypomniałem sobie nazwy alkoholi "Bałtyk", "Vistula" - ech, to było życie? A uczyliśmy się jarać na DS-ach, albo Yugo, co nie?!
Pozdrawiam, spocznij żołnierzu! W lewo zwrot, odmaszerować!
zdania na temat wojska nie zmienię. pewnie wychowaliśmy się w innych środowiskach. na samą myśl, że musiałbym chodzić w mundurze i słuchać rozkazów, robi mi się niedobrze.
wystarczyło byc jedynym żywicielem rodziny (służba skrócona do połowy, lub zawieszona), albo pomalować sobie paznokcie u nóg na czerwono: pedałów nie brali.
a wódka (Bałtycka, z niebieską etykieką) była w dowolnych ilościach (nawet schłodzonych) w Peweksie. to nie były złe czasy, tylko trzeba było do nich odpowiednio podejść. przechodziłam (ze ślubnym) całą tę procedurę (włącznie z wizytami u psychiatry - mało skuteczne). a poza tym skąd wówczas gandzia?!
a hercerstwo wcale nie takie straszne, jak je malujesz. pablo dobrze mówi: mundur (jakikolwiek) uczy życia.
kiss
a
Pablo, jeszcze długo nie będę miał czterech dych
Nie o to chodzi, że wojsko uczy życia. Kiedyś może uczyło, dziś raczej nie. Mój kuzyn służy obecnie w armii- zawodowiec i mówi, że wszelkie przygotowanie bardziej wygląda jak przedszkole niż poważna zaprawa.
Rozumiem niechęć wienczyslawa, bo mam tak samo. Nie chcę, żeby ktoś mówił mi kiedy mam jeść, a kiedy srać. Wojsko może i jest przydatne, bo nie powiem potrzebne, ale tylko gościom, którzy rośli wychowywani pod kloszem albo jakimś niedojrzałym pajacom, chociaż nie ma pewności, że dojrzeją.
Jestem zaskoczony
Gdyby to napisał ktoś inny, pewnie nawet bym zrozumiał, ale ty, Aniu - Ty, która masz pacyfę w awatarze.... Świat stanął na głowie. Reasumując według mnie wojsko uczy tylko odruchów. Padnij, powstań, lewa, prawa, rozkaz, wykonać, kocie jebany! Potem ludzie nie mają własnego zdania, jeśli nie jest to zdanie dowódcy. A teraz zwolennicy armii możecie mnie zlinczować. Nadstawiam drugi policzek
Make love, not war
Żebym mogła się z nią identyfikowć dzisiaj, kiedyś musiałam być w mundurku
To nie tak, Quentinie. Nie rozumiemy się
Czytając Twój komentarz, widać, że młodzian z Ciebie 
Ja nie twierdzę, że służba w wojsku była ludziom do szczęścia potrzebna! Nigdy w życiu! Mój syn jest teraz w wieku poborowym, był ostatnio w WKU.
Gdyby do dzisiaj istniała obowiązkowa służba, to zaryczałbym się, że go zabierają na dwa lata!
Chodzi o całokształt.
Takie dwuletnie, czy półtoraroczne odosobnienie było dla młodego człowieka hartem ducha, zaprawą przed wejściem w trudny, dorosły świat. Tam mamusia nie mogła pomóc, ani nie wyprała skarpetek synciowi, mogłeś liczyć tylko na siebie (jak w życiu!) No i wszystko toczyło się szybciej, człowiek gruntował sobie pozycję, musiał improwizować, aby go starszyzna nie połknęła, to taka nauka przed trudnym życiem i głównie to miałem na myśli, pisząc, że kto nie był w wojsku, ma większe szanse zostania mięczakiem, albo mamisynkiem
z działki. darmowa
a hercerstwo wcale nie takie straszne, jak je malujesz. pablo dobrze mówi: mundur (jakikolwiek) uczy życia.
mundur uczy życia? chyba posłuszeństwa. faktycznie, pacyfka nie pasuje do Ciebie.
Make love, not war
PRAWDA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
czytałeś Paragraf 22? jeśli nie, to polecam. to chyba najlepsza książka, jaką czytałem. no może jeszcze 1984 Orwella
Na szczęście nie były pisane mi wojskowe przygody, choć... czasem ta nieładna część siedząca w człowieku chciałaby uczestniczyć w tej całej hecy. Dla hecy właśnie.
Pewnie i nie, ale przynajmniej można sobie groźnie powyglądać dla odmiany. Pamiętam, że jako zuch trochę cwaniaczyłem przez to (mam nadzieję, że jeszcze zuchów akceptujesz, wienczysław?;p)
dobry tekst, czegoś się można dowiedzieć. pośmiać też, oczywista
To jak iść do ZOMO.
Za ostatniego głąba uważano tego, kogo wzięto w kamasze.
Że nie miał oleju w głowie, by się bronić przed dwuletnim pierdlem.
Ludzie masowo świrowali u psychiatrów, którzy chętnie pomagali.
Byli więc schizofrenicy, cyklofrenicy, nerwica natręctw, paranoicy i inni.
Dwóch na dziesięciu dało się wziąć w moim środowisku, gdzie wojsko to był już synonim kompletnego dna.
A komisje były nad wyraz durne: symulanci dostawali odroczki, a potem kategorię E.
Dwa lata poza życiem to kwas.
I wszyscy to rozumieliśmy.
I każdy się bronił - każdy chciał mieć dziewczynę, a nie pieprzone buciory.
Do dziś mam książeczkę wojskową z kategorią E, he he
To bzdurki, miły kolego. Ale ja to mike rozumiem, wszyscy, których znam, a nie byli w wojsku mówią w podobnym tonie. Za to Ci co byli, są teraz dumni z tego powodu, nawet jeśli udają przed tymi co niebyli, że "przechlapane było"
Musisz mi wierzyć na słowo.
Powtórzę po raz kolejny, też uważam, że wojsko to był koszmar w oczach nastolatka, w pewnym sensie były to dwa lata wyjęte z życiorysu, ale jednej rzeczy nikt mi nie zabierze - wspomnień, dumy, gdy przyjechałem w mundurze "wopisty" do rodziny, żonki, oraz nabrałem charakteru, czołgając się na poligonach, strzelając z kałacha, myjąc kible szczoteczką do zębów. Tego typu rzeczy dają czadu na przyszłość. W pozytywnym tego słowa znaczeniu.
A wojsko?
Nie oznaczało niczego, jeno prymitywną, radziecką tresurę.
Znam kolesia, który 2 lata na wartowni wciąż chlał i do dziś jest alkoholikiem.
Więc etos wojaka to lipa na resorach, każdy z mojego pokolenia to wie.
Każdy przed tym szajsem bronił się rękoma i nogoma
A potem był pan, a nie kot.
Wśród moich kumpli NIKT nie był w wojsku.
Ale tylko szybciutko dopowiem, że masz prawo tak myśleć, to logiczne rozumowanie kogoś, kto się uchylił od służby, na dodatek jak nie ma znajomych kumpli, którzy to przeżyli.
No i trochę jedziesz po bandzie, pisząc, że "lewusy i ludzie bez pomysłu na życie szli do wojska".
Chciałeś mi chyba dopiec, bo jesteś za inteligentny, aby tak myśleć. Wszyscy, co przeżyli służbę musieliby się obrazić, czytając takie słowa.
Ja miałem pomysł co zrobić ze swoim życiem, syna "zmajstrowałem" dopiero po wojsku, gdy znalazłem pracę, więc nie brakowało mi odpowiedzialności.
Lewusem też nigdy nie byłem, to gdzie leży prawda? Pewnie jak zwykle po środku. Wystarczy.
Pozdrawiam miło.
I to już świadczy, że ci, których udało się capnąć, nie chcieli się dalej uczyć.
Studenci odbywali jeno szkolenia.
Nikt, kto kontynuował naukę nie był brany do wojska.
A więc tylko ci, którzy nie wiedzieli, co ze sobą zrobić, a to jakoby minus jest...
I mieli 2 lata do stracenia he he, po sowiecku kicać po poligonie
A to już szczyt głupoty chyba.
Kumple pokończyli szkoły, pozakładali rodziny, nikt w żadnym wojsku nie był, bo to wstyd był.
I pojmij coś jeszcze: nienawiść do armii i przymusu.
Mi na szczęście się upiekło - studenci mojego rocznika automatycznie zostali przeniesieni do rezerwy. I dobrze, wojsko by mnie pewnie rozpieprzyło na drobne. A gdyby nawet nie przenosili mojego rocznika do rezerwy, rzucilbym na stół plik zwolnień i tyle by było z mojej wojaczki.
Czytając Twój komentarz, widać, że młodzian z Ciebie Dziękuję (ironia)
Nie będę już się nad tym rozwodził, bo nie czas, miejsce i nie temu to służy. wienczyslaw napisał tekst i odeszliśmy już od tekstu bardzo daleko.
Doskonale wiem, co masz na myśli. Problem tkwi w tym, że nie każdemu wojsko jest potrzebne, żeby się zahartować i dojrzeć. Kłania się to, o czym pisze mike w swoim przedostatnim komentarzu.
Ja nabieram charakteru na bezrobociu, w samotności i w podłym upale
Make love, not war
Już milczę.
A wojsko?
Nie oznaczało niczego, jeno prymitywną, radziecką tresurę.
Znam kolesia, który 2 lata na wartowni wciąż chlał i do dziś jest alkoholikiem.
Więc etos wojaka to lipa na resorach, każdy z mojego pokolenia to wie.
Każdy przed tym szajsem bronił się rękoma i nogoma
A potem był pan, a nie kot.
Wśród moich kumpli NIKT nie był w wojsku.
mike- dzięki.
Wienczysław, dawaj tu jakieś nazwy gorzałek i fajek, rodem z PRL-u, powspominajmy jeszcze stare, dobre czasy, bo widzę, że my te same napoje pili i ten sam tytoń palili
Jak wychodziłem z woja, to pojawił się bułgarski przebój tytoniowy, nie googlując - pamiętasz o jakich papierosach piszę?
pół Polski rzucało się do kiosków po ten cud
popularne kosztowały wtedy 18 zł.
A pisząc o tych bułgarskich, miałem na myśli "Wiarusy" Były rewelacyjne, zakładając, że fajki mogą takie być
Potem paliło się francuskie, czarne "Dumonty", poezja na tamte czasy! Albo Lordy, pamiętasz?
Ale z rodzimych najlepsze były czerwone Carmeny i niebieskie Caro, ten zapach - niepowtarzalny!
Były też POPULARNE I EXTRA MOCNE.
W tamtych czasach nie było piwa, więc piliśmy bełty i wódkę.
Mieszkanka bywała niekoszerna - zwała na maxa
Browar kupowało się w Pewexie.
Po 90-tym, chmiel pojawił się masowo, ale przedtem dziadownia.
Tylko "Żywiec" w sumie liczył się na rynku.
Reasumując, mam nadzieję, że już nigdy nie wrócę do prawdziwego tytoniu, od dwóch lat wciągam e-dym i bardzo sobie chwalę ten nałóg Paleta zapachów, smaków i niewielkie koszta. Inna sprawa, że jak zachoruję, to już nie na raka płuc, tylko na e-raka 
Stanu wojennego nie pamiętam ze szczegółami, ale pamiętam. Było ciężko.Jednak i wesoło, pomimo, że nie było nic, zawsze można było zastąpić coś czymś. Dla tego Polacy potrafią nawet z gówna ukręcić bat. no oczywiście postkomunistyczne pokolenie mam na myśliTekst czysto poradnikowy, sprzedałby się jak świeże bułeczki w latach '80 kiedy brano na przymus. Jednak nasze wojsko było dupą, przy carskiej brance, gdzie szło się na 15 lat. Sam byłem w "syfie" jak to wtedy nazywano. Jednak teraz wiem gdzie w karabinie jest lufa, i jak śmierdzi proch i jak smakuje upokorzenie. Byłem, przeżyłem i żyje. Pier.... o tym, że wojsko tamto sramto, unikanie jest 11 przykazaniem, śmieszy mnie teraz. Chociaż sam nie chciałem iść, ale jak co poniektórzy naoglądali się "Krola" to sraczki dostali.
Czekam zatem teraz na tekst o wojsku, pomimo że nie Byłeś, ale na pewno słyszałeś to i owo.
A'propos pędzenie bimbru było bardzo intymną czynnością i nie wierzę żeby impreza toczyła się przy garach
Sam widziałem jak ojciec z kolegą zamykali się w kuchni pędząc bimber. nie było mowy o większym gronie uczestników, wyrób końcowy to i owszem smakowało większe gronoSmocza łapa
- Czy guguły mogą być smaczne?
- Samotność Boga – Antoni Grycuk
- „Zabójca w bezpiece”, czyli proza niedoceniona
- Poetycka opowieść o wojnie w Donbasie - recenzja książki S. Żadana "Internat"
- Recenzja książki portalowej koleżanki
- Kazimierz Junosza „Buntownik” - recenzja książki
- Kompot. Trudny powrót do życia - recenzja książki
- Jezioro
- Król
- Pokora
- Niewolnica Isaura
- Stołówka
- Przestępczy debiut Alka
- Sen o stołku
- Kuzynka
- Co to za mundury?
- Marionetki (fragment)
- Saudade - fragment
- Prostytucja w PRL cz. 5
- Na nieznanym globie 20 lat później. cz.2
- Problemy byłego więźnia cz. 4
- Bajka o królu Srulu
- Żydek
- Dykciarze i inni, cz.3/3
- Dykciarze i inni, cz.2/3
- Dykciarze i inni, cz.1/3
- Nieporadnik przed wypłynięciem na szerokie wody pisarstwa
- Na nieznanym globie 20 lat później. cz.1
- FILIPEK CONTRA FILIP. HISTORIA MAŁO ROMANTYCZNA
- COME BACK
- Tęsknota za łzami
- Przedwieczorny seans
- Benek
- Urodziny
- Korzenie
- Ukryte Pomieszczenia Świata
- Mężczyzna z uschniętą różą
- Egzaminator 07
- Domorosły detektyw.
- Wszyscy jesteśmy różami
- Winowanie
- Egzaminator 06
- Sto donośnych słów
- Golda. Rozdział 2 Siedem razy TAK
- Żywoty świętych 2
- O wieczności
- O ludziach
- O nienawiści
- Golda. Rozdział 1. Mgła nad Miastem.
- Umierają nawet cmentarze
- Zamknięty krąg
- Prezent dla Mikołaja
- Egzaminator 05
- Stanik testowy
- Współlokatorzy
- Serynetka
- wizja z national mall
- Bluebird II
- wehikuł czasu (dane wejściowe plus teoria chaosu)
- świątynia
- Rzecz o pisarstwie *
- Nie da rady
- Niedomoga
- Wyrapidlo
- Myśli niezespolone
- Plaśnięcia
- Solarpunk
- Dnoryt
- Fosfeny
- Co słonko widziało *
- Dowody nieobecności
- o zmarłych albo dobrze
- Na wiosenne życia tchnienie
- Ostatni wieczór
- plamy słońca i cienia
- jesteś. jestem
- Poezjo, ty moja..
- jakie to proste
- Zapalniczka
- Taszczyciele wymiarów
- Dziękuję
- ciało podatne na dotyk
- pęknięte lustro
- Dawniej znane, zapomniane
- Zabawa
- Marzenie o niebie w gębie
- nic o pokoju
- Serce jak z lawy
- nogami w chmury
- Z optymizmem na garb lat
- Niesamowite
- rozkwitanie
- Niedoskonałe
- kartki z kalendarza
- Niekontrolowane
- Do wytrącenia z oczu
- upadek Ikara
- O przedświątecznym myciu okien
- Żółtoróżowe
- Erotyk o nienasyconym
-
Promocja -
Społeczność -
Konkursy -
Przydatne Linki -
Nasze Antologie
- Jacek Londyn
- 26/04/2024 12:43
- Dzień dobry, Jaago. Anna nie wie gdzie mam majtki...… »
- Marek Adam Grabowski
- 24/04/2024 13:46
- Fajny odcinek. Dobra jest ta scena w kiblu, chociaż… »
- Gabriel G.
- 22/04/2024 20:04
- Stasiowi się akurat nie udało. Wielu takim Stasiom się… »
- Kazjuno
- 26/04/2024 10:20
- Ratunku!!! Ruszcie 4 litery, piszcie i komentujcie. Do k***y nędzy! Portal poza aktywnością paru osób obumiera!
- Leszek Sobeczko
- 02/04/2024 18:12
- Komu po drodze -Zapraszam [link]
- Zbigniew Szczypek
- 01/04/2024 10:37
- Z okazji Św. Wielkiej Nocy - Dużo zdrówka, wszelkiej pomyślności dla wszystkich na PP, a dzisiaj mokrego poniedziałku - jak najbardziej, także na zdrowie ;-}
- Darcon
- 30/03/2024 22:22
- Życzę spokojnych i zdrowych Świąt Wielkiej Nocy. Wszystkiego co dla Was najlepsze.
- mike17
- 30/03/2024 15:48
- Ode mnie dla Was wszystko, co najlepsze w nadchodzącą Wielkanoc - oby była spędzona w ciepłej, rodzinnej atmosferze
- Yaro
- 30/03/2024 11:12
- Wesołych Świąt życzę wszystkim portalowiczom i szanownej redakcji.
- Marek Adam Grabowski
- 30/03/2024 10:46
- Składam wam wszystkim serdeczne życzenia świąteczne
- Kazjuno
- 28/03/2024 08:33
- Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
- mike17
- 26/03/2024 22:20
- Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
- Kazjuno
- 26/03/2024 12:12
- Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
Najnowszy:Usunięty
Ważne: Regulamin | Polityka Prywatności | FAQ
Polecane: | montaż anten Warszawa | montaż anten Warszawa Białołęka | montaż anten Sulejówek | montaż anten Marki | montaż anten Wołomin | montaż anten Warszawa Wawer | montaż anten Radzymin | Hodowla kotów Ragdoll | ragdoll kocięta | ragdoll hodowla kontakt