– Znów wiejesz – mówię, zalewając wrzątkiem kawę. Podczas tych dni piję jej więcej. Stawia na nogi i pobudza. Wspomagam się, aby móc tobie dorównać.
– Wycisz to – proszę. I słyszę, jak drzwi pracowni zatrzaskują się z hukiem. Będziesz teraz malował. A raczej dziurawił płótno pędzlem. Dobre obrazy powstaną trochę później, gdy wyrzucisz już z siebie pierwszą falę energii.
Siadam za kuchennym stołem i upijając łyk, zastanawiam się, jak wykorzystam ten nadmiar. Powinieneś w końcu naprawić kran. Uwielbiasz sklepy budowlane, pojedziesz po części, będziesz się targował, pytał i opowiadał. Będziesz mądrzejszy od wszystkich pracujących tam fachowców razem wziętych.
Ja odpocznę.
Podczas najbliższych nocy nieprędko będziemy zasypiali.
Ale to akurat lubię.
Patrzę na twoją twarz, tak blisko mojej. Na oczy zbyt dzikie, aby móc się ich nie bać, nawet po tylu latach.
I przeżywam,
orgazm za orgazmem.

Coś za ścianą przewraca się z hukiem. Wpadasz do kuchni, chwytasz mnie w ramiona i unosisz. Trzymasz zbyt mocno. Reflektujesz się, gdy ciągnę za rękaw swetra, aby rozluźnić uścisk.
Przepraszasz.
Głaszczę cię po brodzie.
Zaczynasz opowiadać o nagłym olśnieniu, pomyśle na duże pieniądze, który właśnie przyszedł ci do głowy.
Uśmiecham się i próbuję wejść w słowo, aby powiedzieć o kranie.
Nie chcę z zepsutym przeczekiwać kolejnych chwil ciszy, lęku i bezsensu.
Zmienisz się tak szybko. Za parę dni, tygodni. Bez odwołania.

Wychodzisz.
Nie wiem, kiedy wrócisz.
Odpychając lęk, uchylam drzwi do pokoju Oli. Siadam przy jej łóżeczku i obserwuję jak śpi.
Spokojnie.
Jakby przebywała w innej rzeczywistości.
Znów szukam.
Staram się dostrzec, czy w maleńkiej główce rodzi się wiatr, który porwał jej ojca.

Na flautę już nie liczę.