Koniec mnie rozbawił, bo kontrastuje z początkiem Mianowicie na początku mamy bujne (choć proste co do konstrukcji) porównania - niebo pachnące imbirem, ogród Hesperyd. A tu na koniec w puencie utylitaryzm, aż do bólu:



Haha. Nie wiem jak to skomentować.

Lubię, kiedy w nieskomplikowaniu wyłania się jasny przekaz i wywołuje uśmiech na mojej twarzy - jest tak wtedy, kiedy wiersz do mnie zagada, kiedy po prostu ucieszy na swój sposób.
Bo twój jest tak bezpretensjonalny, że w całej swej szczerości i odkryciu się świetny.
Nie trzeba pokrętnych wygibusów słownych, by opisać ból czy szczęście, lepiej pisać prosto, bo i ból i szczęście wyraża się na jeden sposób