Jak tak spojrzałem, to stwierdziłem, że wprowadziłbym jednolity czas
(najpewniej przyszły).


bardzo dziwne tworek, nie na moje ucho.


Pozdrawiam,
Ann.

, zanim zapomnimy jak wygląda słońce. - te słowa odbieram bardzo osobiście.
Brak czasu na kontakt z innymi, z przyrodą, jakie to dziś powszechne. I trudne do pokonania.
Bardzo piękny i malowniczy jest Twój wiersz Julando, przemawia do mojej zaplecionej na kilka supełków duszy, by nie zapomnieć o tym, o tamtym. A wszystko nieważne, jeśli spojrzeć z oddali. Drzewa i tak będą rosły w milczeniu.

Wiesz?
może coś bym wyciął, coś skrócił, coś dodał, byłby to mój wiersz a nie Twój:

W zakamarkach każdego piszącego tkwią myśli obce czytelnikowi, przelewają się na papier i są oczywistością, właśnie tak widzę ten wiersz, wiersz pełen światłocieni i niedopowiedzianych do końca myśli, za to z nieprzeciętną poetyką.

Ukłony

Abi, dziękuję, ta poetyka..., a jeśli wspominasz o obcych myślach, to tak w ogóle uważam, że nie powinno się komentować wierszy, jeśli nie przylegają do duszy. I tu się zaczyna problem, bo czasem powinno się coś napisać, tu na Portalu, na sztukę, tymczasem, jak to zrobić, kiedy światy to ogległe galaktyki? Tak jak z wiekiem marzę o ciszy, unikaniu zbędnego gadania, również czuję, że dotykanie przestrzeniu innych powinno być nieinwazyjne. Publikowane teksty są światem autora, chce o czymś powiedzieć i mówi, zgodnie ze swoim rytmem, pulsowaniem energii w konkretnym momencie. Jednego dnia coś pasuje, drugiego już wyda się inne, obce. Tak mikroewolucyjny jest człowiek. Każda sekunda staje się zapisem, szumem lub decydującym dźwiękiem. To zrozumiałe, że chociażby istotna różnica między nami, jaką są życiowe role (on, ona , już stanowi inny wymiar wypowiedzi. Tak też Twój wiersz byłby jang, mój jin, chyba, że próbowałabym mój zjangizować, a Ty swój pozbawić energii. Widzisz jak uchyliłeś drzwi małym rozważaniom? Obce myśli? Te o śmierci, daj Boże, niech będą obce. Pozdrawiam, już się kończy lipiec, ale ten czas pędzi, jak tu nie myśleć o umieraniu... Nie ma co, na razie słońce!

... Borku, mogłabym się rozpisać, opowiedzieć-odpowiedzieć, tak bardzo Twój komentarz poruszył we mnie dawno nieotwieramy świetlik, nieprawdopodobne, ile można jeszcze w duszy, ile słowem, dlatego są takie ważne. Dziękuję i ja pozdrawiam.
I jeszcze, że dostrzegłeś "impresjonistyczny obraz"...

Zoleńko, tak! Takie łamanie również było. Ten pisany w telefonie przeszedł ich kilka, zdarza mi się łamać do nastroju czytania, poprawności geometrycznej, długości oddechu. Jako laik, bawię się jak dziecko, które nieświadome narzędzi i technik, sięga po intuicję. Jednym z przykładów łamania poprawnie równego wiersza i stworzenie czegoś zupełnie wizualnie jest jeden z moich rytmicznych do antologii. Poetka połamała dokładnie w miejscach moich oddechów, doprawiając dużymi literami i dekoracyjną interpunkcją. Tymczasem ja wybrałam wersję "pod sznureczek", z powodów estetycznych. Podsunęłaś teraz myśl, aby dawać czytelnikowi... rozsypane słowa? Oczywiście w pierwotnej kolejności, później może eksperymentować. Chyba warto to opatentować, zanim jakiś producent zaproponuje takie puzzle z... chińskimi wierszami!!! (Zdaje się, że u mnie pora na prozę, jeśli już mam takie pomysły
Pozdrawiam pięknie!

Nie zapominaj słońca, Julando, a przynajmniej zatrzymaj w sobie jego wspomnienie jak najdłużej.
Bo jeśli ma Ciebie inspirować do takich wierszy...
Twoje chmury, co się spieszą i brzozy milczące o wrastaniu - po prostu cudne.
Jak zawsze.

Pozdrawiam

Gitesik, właśnie tak, każda rzecz, najmniejsze stworzenia są elementem całości i chociaż nie znają słów, odbieramy ich świat, a one nasz, bo jest on jeden, wiecznie do końca niepoznany.
Dziękuję i pozdrawiam.