Otwieram oczy, biel widzę dokoła
Tak ostrą, że oczy przeszywa jak strzała.
Zaciskam powieki. Otwieram ponownie
Biel zniknąć nie może, sprawiając ból nadal.
Mój umysł jest osty jak brzegi żyletki,
Chlasta me życie już od narodzin.
Myśli zeń lecą jak krew ciurkiem w przepaść
Tworząc w otchłani chmurki różowe.
Otwieram oczy ktoś szturcha mnie w ramię
- Połknij tabletkę - mówi - Kochanie.
Bo tu gdzie jestem kończy się życie
Obłęd tu rządzi. Ja w nim zostanę.