Mnie się ten wiersz podoba. Głównie ze względu na to, ze moim zdaniem wyzyskuje bardzo udaną rzeczywistość. Oddaje doskonale tę ulotność, połączoną z ludzką marnością ale i wątkiem pielgrzymowania do czytelnika. Utwór lakoniczny ale dający pole do szerokich indywidualnych interpretacji, żonglujący udanie perspektywami od indywidualnej i "chwilowej" po egzystencjalną - ponadczasową.
__________________________________________

Wiersz o chłamie powszednim;
od Autorki dowiadujemy się, że napisany w złości.
Czasami tak trzeba: dać upust kotłującym się uczuciom,
a formy są różnorakie.
Napisałaś pełne emocji wersy o chlebie powszednim,
którego standardem jest nie pachnieć dniem wczorajszym.
Prawdziwie, realnie spojrzenie na świat.
Istnienie w nim jednostki, sposoby pokazania: że się jest.
Chociażby, jakże bardzo dobrze przez Ciebie uchwycony zwrot:
,,trzeba podcinać sobie żyły, by mieć choć trochę więcej tego
czego innym się wcale nie zazdrości".
Niech nie przecieka czas przez palce ani dach - pobożne życzenia wielu ludzi,
w tym samotnych, opuszczonych,
ale i bogatych ponad stan;
bo takie są czasy.
Ulotne, gdy czas biegnie za szybko,
by zatrzymać się dla drugiego człowieka,
by być dla niego bratem.
Wydobywasz na światło dzienne patrzenie wilkiem w okno, które pokazuje tylko jeden obrazek.
Nic dodać nic ująć.
Wymownie, z przekazem.