Życie jest jak zamek błyskawiczny – zacina się
w najmniej oczekiwanym momencie…


Lubię, kiedy uśmiechasz się do mnie wierszem,
masz wtedy takie jasne, pogodne czoło.
Spójrz, jak kroplą się ronda, sonety, tercje,
uporczywe bolączki jakby mniej bolą.
Przeciskam się wśród soli, markerów, wlewów,
jak cień, jak ćma – memento – o krok zaledwie;
czas igra z czasem, zmienia kierunek biegu.

Lubię, kiedy uśmiechasz się do mnie wierszem,

zostawiając gdzieś w tyle zgliszcza, pożogę.
Zaczyna świtać, mgiełką rzeźwię powietrze,
czujesz? – drga, roztętnione wpływa wprost w krwiobieg
wartkim prądem. Rozświetla, by znów rozkochać
nieprzytomnie, jak wariat, z werwą przejść w puentę;
ukorzenić nadzieję, niech rośnie w strofach.

Lubię, kiedy uśmiechasz się do mnie wierszem.