Konsumeryzm i jego promienie.

Samorealizacja, samokształcenie, i jeszcze samoświadomość, ...samorozwój, samobój, samogwałt, także i samopas, samoidentyfikacja w samogonie, samo-lot i samo-chód... no i ja- sam na sam ze sobą przed samoobsługowym automatem do Coca Coli w byłym „SAMIE”.
Sam.. samo... sami... Wreszcie kresem tego spektaklu będzie samotność. Tyle wynalazków, czynności, stanów świadomości byleby uwolnić uprzedmiotowioną ludzka rasę od sub-podmiotowej przynależności do stada.
Dlaczego boimy się, że ktoś zapuka w niewłaściwym momencie?
Dlaczego denerwujemy się, gdy ktoś niewinnie zajrzy przez okno?
Dlaczego stojąc po pas w pełnym ludzi basenie wołamy do nich „...nie chlap! Nie chlap idioto!!!”?
Co nas tak silnie przywarło do betonowych granic swego nienaruszalnego EGO?
Trudno w takim świecie się przebić a łatwo przegapić; jeszcze trudniej zatrzymać i rozedrzeć powierzchowność rozmowy pod kioskiem. Skupiamy się tak mocno na sobie, że zapominamy kim naprawdę jesteśmy. Tracąc siebie jeszcze bardziej w desperacji patrzymy w lustro bo może uda nam się tam dostrzec swe prawdziwe oblicze.
Zasłaniając siebie można zbudować tylko mikro-świat o rozdmuchanej strukturze słodkiej waty cukrowej – chcesz się tym najeść a to ci tylko spływa do gardła.

Trudno się żyje w społeczeństwie, w którym każdy biega za samym sobą, za swoimi rozsypanymi podzespołami – trudniej też się umiera - bo w samotności.
Autor: ja sam!