Mike strzelił w 10- bo trudno o pudło przy tak pięknym, klarownym wierszu. Dla mnie też wszystko jasne jak słońce. I... To lubię - rzekłam- To lubię! Trawestując E. Brylla "Wolę prostotę- jest bliżej krwiobiegu". Lubię, gdy od razu wiersz odsłania mi się w całości. Nie po wielogodzinym striptizie, bo na to zwyczajnie nie mam ochoty, i do takich strof już zazwyczaj nie wracam. Dla mnie poezja- to nie łamigłówka. Wolę czucie- niż rozum i rozbieranie na czynniki pierwsze. Jestem przeciętnym czytelnikiem, nie teoretykiem literatury. A tak na marginesie: brawo, romantyczna, za dojrzałość przynajmniej.... pięćdziesięciolatki Piękne to u dwudziestoletniej Pozdrawiam.

mede_a - różnie to bywa z odbiorcami, jedni wolą prostotę, inni są bardziej wymagający. Ty jesteś z tych, których najbardziej lubię bo czasem lepiej napisać coś prostym językiem, niż zastanawiać się "co autor miał na myśli". Rozbawiłaś mnie porównaniem do striptizu Dziękuję za pozytywne przyjęcie.
SunDropLady - Tobie również dziękuję, zwłaszcza, że gościsz u mnie chyba po raz pierwszy zresztą podobnie jak mede_a. Miło, że zauważyłaś fakt, że nie pracuję nad warsztatem od wczoraj, ale od jakiegoś czasu. Tym bardziej mnie to cieszy, że wiersz jest właściwie (jak to zresztą ujął prawie każdy z Was) dość prosty.

Pozdrawiam

„Niektórzy lubią poezję
Niektórzy-
czyli nie wszyscy.
Nawet nie większość wszystkich ale mniejszość. Nie licząc szkół, gdzie się musi,
i samych poetów,
będzie tych osób chyba dwie na tysiąc”.


Na taką konstatację W. Szymborskiej chciałoby się zapytać: Dlaczego tak mało? Dlaczego DZIS jeszcze mniej niż gdy powstawał wiersz. Dlaczego w księgarniach tomiki najbardziej współczesnej poezji obrastają kurzem i gdyby nie biblioteki - zmurszałyby na półkach? Czyż nie dlatego, ze większość poetów pisze dziś wyłącznie dla poetów i teoretyków literatury, skupiając się przede wszystkim na oryginalnej formie, poszukiwaniu nowych, coraz bardziej wyszukanych metafor i epitetów, zaskakujących rymów, oryginalnej wersyfikacji? I gdzieś w tym technicyzmie gubi się dla zwykłego zjadacza chleba zwykłe piękno poezji. Twój wiersz, romantyczna, jest prosty. Ale- moim zdaniem- ta prostota go nobilituje. Nobilituje go- pospolitując, czyli czyni pięknym dla większości, ( ale i mniejszość nie może się nań obruszyć, bo jest zwyczajnie dobry wg mnie- nawet świetny! ). Moi ukochani poeci: ks. Twardowski, Herbert, Szymborska, Różewicz- zawsze od pierwszego słowa porywali mnie za sobą w otchłań wiersza. Do zatracenia. Jakbym to ja je napisała- nie Oni. I podobne odczucie miałam w przypadku Twych strof . Że to mój wiersz- nie Twój Chyba nie gniewasz się za tę mentalną kradzież ? 

Tekst jest ciekawy, wciąż uważam, że to co piszemy nie zawsze ma rangę wiersza, a tym bardziej poezji. Tu kilka zdań na lirycznej nici, efekt to fragment koralików sytuacji, punkty od do.
Co do treści, mocno klarowna. Szkoda, że człowiek jest tak schematyczny od a do z, narodzin i śmierci, nawet zestaw przypraw ten sam. Przez chwilę po tej lekturze się zastanawiałam, czy warto jeszcze męczyć słowa, może tylko realizować procedury. Test, jak się uważnie przyjrzeć, też nie jest niczym innym, tylko procedurą. Pozdrawiam Autorkę zapisu.

Bardzo mądry wiersz,gorzko-mądry. Przemyca wiele prawd, które czują osoby, które jakiś kawał życia, doświadczeń mają już za sobą. Ja też lubię ostrość wyrazu, ale tu się ona miesza z poetyckim obrazowaniem np. "zasnąc niepokojem", przejście do jarzębiny itp. bardzo powiedziałabym nawet melodyjny wiersz "wołanie", "kołysze" - to się widzi i słyszy. To nie jest dla mnie ostry wiersz, on jest w wyrazie łagodny, ostre są za to emocje, które się za formą kryją. POzostawia ślad... to bardzo wiele.

Pozdrawiam

Margareto - cieszę się, że mój wiersz pozostawił w Tobie ślad
Milu - jak zwykle poprawiasz moje niedociągnięcia, dziękuję, bo to bardzo przydatne też zastanawiałam się nad tym wołaniem czy go nie wyrzucić i chyba utwierdziłaś mnie w tym przekonaniu.

Pozdrawiam słonecznie