Romantycznie, zwiewnie, sentymentalnie, nostalgicznie. Oto "moje" fragmenty:









Czyli prawie wszystko

Pozdrawiam

A ja bym jednak wolała zatrzymać kropki. Czytałoby się dużo płynniej, a tak - łamigłówka, gdzie kończy się jedna myśl, a zaczyna druga... Wiem, ze są zwolennicy takiego zapisu, ale ja do nich nie należę. Jesli żadnych znaków, to przynajmniej wersyfikacja jest informatorem, gdzie się co kończy, a tak - dupa zbita, jak mówią przedszkolaki, których nie wychowywano bezstresowo
Natomiast gdyby były kropki to tu, to tam - to już zupełnie inna inszość.

Co do treści - kupuję w całości bez mrugnięcia okiem . Tekst jest dla mnie świeży, a niektóre metafory bardzo fajne. Podoba mi się w szczególności środkowa część wiersza oraz puenta
Pozdrawiam.

Czytałem obie wersje tego wiersza i obie mi się podobają, bo każda z nich ma jakieś swoje uzasadnienie: jedni lubią czytać bez interpunkcji, mają wówczas niejako większe pole do interpretacji, do własnych odkryć, do wejścia w wiesz po swojemu.
Natomiast przecinki i kropki wszystko z góry określają i wiersz staje się bardziej czytelny.
Ale gustów jest wiele i w każdym sporo racji

Wiersz głęboki, widać o samego początku, że opowiada pewną historię, mogę się mylić, ale chyba wzajemnych relacji dwóch bardzo bliskich sobie kobiet, których drogi się z biegiem lat nieco rozminęły, ale wciąż wiele je łączy, ale chyba też i dzieli...

Super metafory
Gra językowa na medal, nic nie wymaga zmian, wiersz dopracowany od a do z.
Bardzo żywy i intensywny, o czymś, a to bardzo ważne dla mnie.

Bardzo delikatny wiersz, pełen odczuć i ładnych sformułowań. Otwierają się obrazy, które oddają klimat tego, co w słowach i między nimi.
Poruszają mnie zawsze relacje pomiędzy dziećmi i rodzicami, a Ty skleiłaś tutaj takie pudełeczko z pozytywką. Pełne wspomnień, przegródek, czekania, tęsknoty, miłości. Przeszłość, która dla matek często nie ma znaczenia, bo mowa o tej niekoniecznie dobrej, i teraźniejszość.
Furtka zardzewiała od czekania, pewność powrotu, rumianek, słodzenie kroków, nieprzespane pytania... To wszystko (ale nie tylko) otwiera drzwi, by zajrzeć głębiej, by poczuć.
I to jest bardzo dotykające:

Bo czy kiedykolwiek ręce kochającej matki przestają być domem? Mój niepokój tutaj wzrósł...

Pozdrawiam księżycowo.