Iwonko, znam twoją poezję nie od dziś, jak wiesz, już wcześniej ją doceniłem i nadal nie zmieniam zdania: lubię, kiedy wiersz bez dziwactw i rozbuchanej metaforyki płynie sobie swobodnie, niosąc jasną i przejrzystą treść, bo to, co piszesz, to wieczny dialog między nią a nim, prowadzony prostym i naturalnym językiem, a więc wiersz jak ten nabiera niejako formy zwyczajnego zapisu z życia, z tego, co wśród zakochanych zostało powiedziane, co było ważne, co miało znaczenie.
I nie ma tu przegadania: dajesz tylko treści najważniejsze.
Wiersz łatwo się przyswaja i czuje.
To zwyczajna poezja o kochaniu, i nie ma tu znaków zapytania, jest specyficzna aura, która mnie bardzo odpowiada, i którą czuję, bo takie wierszowanie jest bliskie i mojemu kochaniu.

Witaj Ajw
Bardzo podoba mi się pomysł na cykl. Wdzięcznie przeplatasz wersy - tytuły i początki, ciekawy zamysł.
Wiersz jest prosty w swojej formie, ale, tak jak czasami można coś przedobrzyć - przekombinować, tak tutaj mam wrażenie - ta prostota jest aż nadto. Brakuje jakiegoś błysku. Tutaj natomiast:
na duży plus. Widzę przestrzeń jak w obrazach R. Magritte'a.

Pozdrawiam!

Bardzo podoba mi się Twój, ajw, wiersz, choć po wnikliwym oglądzie nie dostrzegam, by w sposób szczególny różnił się od tego, który został uznany za wprawkę. Wówczas padł zarzut stosowania zgranych już środków stylistycznych, użycia dopełniaczówek. Tu jest podobnie. Metafory „dopełniaczowe” są dwie: „przedsionek nieba” i „klatka nieba dla zuchwałych”. Oryginalne? Nie. Do tego „jednostajna pieszczota”, „trzepoczę się jak ptak”. Oryginalne? Nie. I co z tego? Jeśli nawet same w sobie użyte środki nie są niezwykłe, w strofach stanowią ładną, przemyślaną kompozycję, która mocno działa na zmysły i uczucia. Ten wiersz się czuje. Chce się go zawłaszczyć- bez pytania o zgodę, wsadzić za pazuchę i pobyć trochę w jego klimacie. I to jest siła.
Nader trudno ocenić oryginalność, bo między nią a grafomanią jest bardzo cienka linia. Tak bywa w przypadku pokrętnych metafor, które dla nikogo nie są jasne, pewnie nawet i dla autora, z wierszami, które nie niosą żadnych emocji, poza konstatacją: „dziwne”. Jeśli ja- wyrobiony czytelniczo bardziej niż przeciętnie odbiorca poezji- niewiele rozumiem i nic nie czuję, dla kogo zatem jest ów „dziwny” wiersz?

Będąc mocno zdziwionym tą całą rozdmuchaną i nadętą dyskusją nad dopełniaczówkami, dałem linka, gdzie chyba kwestia jest w miarę po ludzku przedstawiona.
Nie ma co popadać w przesadyzm.
Warto czerpać z mistrzów, a skoro oni "dopełniaczowali", to czemu i potomni nie mogą, hm?
I co więcej, ich poezja to nie archaizm, więc nie możemy uznać tych zabiegów poetyckich za przestarzałe i trącące myszką, a jako zwykłe środki stylistyczne, które są i zawsze będą istnieć w poezji, ba, i w prozie też.

ajw, pozwól, że póki pamiętam - Mike17 - dzięki za link, poczytałam, odetchnęłam, bo i ja kiedyś oberwałam i ze smutkiem pomyślałam, że jestem be.

A teraz wiersz - te kilka strof w mojej wyobraźni ułożyłam na górze układanego obrazu. Już coś mi się wyłania, już czegoś się domyślam, lecz czekam, żeby zbytnim pospiechem nie zniszczyć tego co jawi się, jeszcze mgliście, przed oczami.

Tęsknota wyziera z każdego miejsca, nawet tego, które czeka na swoją kolej. To niebo, niebieskość, odniesienie do oczu, wszystko ma znaczenie, to wskazówki, drogowskaz.

Pozdrawiam