Przejmująco smutny wiersz, Julando; wiesz, tak sobie myślę, że tęsknota za miłością bywa już miłością - tym, co pozwala tworzyć tak stalagmitycznie piękną poezję Urzeczona wierszem, pozdrawiam serdecznie

Ach, ten listopad. Wszędzie smętoli.
Bo szelest liści już nie jesienny, przypomina pękające szkło.
A ponoć takie szczęście przynosi.
U Ciebie raczej szczęśliwe wspomnienia.
Tak cudnie ujęte, jakby owinięte jedwabiem malowanym w bukieciki konwalii
A swoją drogą... wszystko, co puste można napełnić

Pozdrawiam

Chociaż dzisiejszy wieczór ukrył całą poezję w podspodziu listopadowego płaszcza, to zaglądam podziękować za ciepłe komentarze, są niczym poematy, przepięknie ubogacają wiersz. To jest niedocenia wartość publikowania u PP. Wiersze i komentarze tworzą kolejne światy, rozbudowane o wzruszenia, poruszenia, bo tyle emocji, ile budzi smak łapanych w słowa obrazów i emocji.

Mede_o, dziękuję, że się zatrzymałaś pod wierszem, pozdrawiam serdeczenie!

Zolu, bardzo Ci jestem wdzięczna, w życiu, jak w Twoim Soneciku II "zrozumiałam, Agnieszko, że wiersze rodzą się z bólu i łez." A ja jeszcze bym chciała nie gubić światła w słowach, bo jeśli już tylko ciemność, kończy się poezja. Dziękuję i pięknie pozdrawiam!

Gwiazdeczko, dziękuję, to cudowna teza, o tęsknocie, która staje się tym, za czym tęskni, tak mała kropla spragniona morza, doświadcza go u kresu... Cieplutko pozdrawiam!

Wasinko, to Ty mnie wzruszyłaś swoim komentarzem, ileż w nim pięknych metafor, zabrały mnie na spacer w wiersz, i tak cieplutko od obrazu i słów - dziękuję serdecznie, pozdrawiam spokojem wieczoru nad miastem.

Al, zmarzły już liście i kałuże, kolory pod burą podszewką chmur, aż boli myśl, że może nie wrócą, a wiosna się tylko śniła. Czy każdą pustkę da się wypełnić? Starym zegarom i obrazom można wrócić blask, ale świat atomów w mechanizmie i farbach, nie będzie ten sam. Na pewno, mądrze dopowiadasz , w końcu wiersze też wypełniają pustkę (...)
Pozdrawiam listopadem, który pewnie nie chce, aby nazywać go smętkiem.

Coca, rozpogodziły mnie Twoje słowa, a cebrom to już w myślach przelewam ciepłe majowe deszcze. Bardzo mi miło, że zajrzałaś (a ja od porannego tramwaju rozmyślam na obrazami z Twojego syberiadowego wiersza, tylko nie miałam jeszcze chwili na komentarz), dziękuję, a pozdrawiam cieplutko, dobrze, że czajniki pamiętają wrzątek i jesiennym wieczorom nie brakuje herbaty.

Wielu ludzi naduzywa tego słowa zapominając wypełnić je: czułością, bliskością, namietnością, tęsknotą, oddaniem, uczciwością i całą gamą innych uczuć, po to by było pełne treści. Gdy jest puste ulatuje w przestrzeń jak wypełniony helem balonik. Cieszy oczy na krótko. I to własnie wyczytałam z Twojego wiersza. Dobrze napisane

Wiolin, zdarza się takie, w niejednym wierszu, chociażby u Wiolina, a przecież nigdy nie powiemy wszystkiego, czas dopowiedzeń rodzi i się i czeka.
Pozdrawiam pięknie.
Ajw, być może nadużywając, nigdy nie zajrzeli do wnętrza i chociaż tyle napisano o miłości, to jest jej tyle, co istnień i to właśnie byłoby najpiękniejsze, albowiem pozwoliłoby każdemu pozostać w kosmosie kimś szczególnym, przeminąć śladem, który tworzy historię, wypełnia w niej daty, dźwięki i smak. Bardzo dziękuję, pozdrawiam.

Liathia, rozumiem Twój pierwszy odbiór wiersza. Również i ja odebrawszy jakiś wiersz obrazem, wracam i odnajduję coś, co woła z ogromną siłą. Dziękuję, że wróciłaś z komentarzem. Zastanawiałam się nad publikacją na tego tekstu, jednak podjęłam decyzję, a to już dłuższy temat, bo i o wierszach, jak i emocjach, również czymś, o czym może powinno opowiedzieć się prozą, jeśli tylko byłby czas. Dziękuję i serdecznie pozdrawiam.

no pięknie