ponosi nas gdy zastygamy. cisza wypełza spod werku
za szkłem. króliki uciekają samotnie z rozmysłem tylko czasem,
częściej wpadają w nadgarstki dziegciu. sentonacja,
sentura – półkule jeszcze w gniazdach, wiją pajęczyny w przesmykach.

marsz! nocy smolista, nie kończ mielerza, odgarniemy się
gdy przyjdzie nieśpij i zapuka do okna w te słowy:
pod parapety liście zbierają się, by odejść; wiatr,
generał przeciągów w międzyogrodziu, sprawdza szczelność

szyb. wciąż spadamy. bezruch oddzielnych chceń prawych
i lewych. jeszcze nie wypełniły się krążeniem. elipsy wiotkie
i mimo wszystko. mimochodem żyjemy odcinając narożniki
z kalendarzy, jak liście irysów przed zimą – szybko, bo dżdży

za kołnierz. choć ty się boisz kotów, ja des oiseaux de malheur,
sojusz z połączonych rogów pościeli ucisza skrobanie za szafą.
muszla rodzi. ślimak nie zna pojęcia wyjść z domu, przeciąga na jednej nodze
nasze sny, skroplone na szkle: oddychajwemnie - stopklatki.



_________
08.11.2013




mielerz – dosłownie – stos do wypalania drewna na węgiel drzewny -
des oiseaux de malheur (fr.)– złe znaki (dosłownie, złe ptaki)
un jour ferié(fr.) – dzień wolny od pracy – nie mylić z niedzielą.