Tekst zbudowany na ogranych frazach i rekwizytach. Niestety, całościowo nie przyciąga, nie zatrzymuje.

Jest jednak jeden moment w tekście, który daje nadzieję, że kolejne Twoje teksty będą coraz bardziej zjadliwe:



I na tych czterech wersach można by zbudować tekst, inny, nowy, tchnący świeżością.

Pozostałe wersy niczego nowego w poezję nie wnoszą, takie tam frazy powtarzane w setkach, tysiącach, milionach itd itd tekstów.

Do poczytania.

Mnie zaciekawiło, może nie tyle tematyka, wersyfikacja, ale rytm. Jestem bardzo ciekawy następnych tekstów, albo jestem pijany albo coś tu jest na rzeczy.


podoba mi się to podwójne i chociaż zwykle by mi się nie podobało i nie wiem czy nie tracę zmysłów

Najbardziej przypadła mi do gustu druga zwrotka, ostatnia z kolei trochę przewidywalna - tutaj zgodzę się z Bożeną, że niczego nowego to nie wnosi - nie chodzi o to, że zawsze musi się napisać coś na co nigdy nikt by nie wpadł, ale o to by nie powtarzać wytartych schematów. Czytelnik często nie jest głupi, ba - nawet czasem rozumie znaczenie metafor, więc nie musisz mu dopowiadać o jakie puszczanie chodzi, a przynajmniej nie w taki sposób.

Również tu się zgodzę - do poczytania.

Witaj Akacjowa. Ja jednak byłbym skłonny bronić tego wiersza.....Powtarzalność życia przejawia się wszystkimi jego kolorami - szarością również. Wiosna, lato, jesień, zima - to rekwizyty powtarzalne od stuleci. Miłość, nienawiść - czerń i biel, Nikt jeszcze nie wymyślił tematu, którego nie było nigdy wcześniej....Wszystko już miało miejsce. Nie da się oddzielić wierszy od tego co w nas, za oknem, po burzy......Nie każdy jednak po napisaniu kilku, czy kilkunastu wierszy, potrafi wpłynąć w tak przeogromnie wieki świat wierszy, najwspanialszym, aksamitnie najczulszym materiałem jakim jest słowo....Uczymy się bycia lepszymi.....Do całej reszty dojść się da niezmiennie ciągłą tułaczką, jaką jest pisanie.....

Jeżeli trzeba - to warto się puścić. Wodze fantazji nadal są w cenie. Pozdrawiam.

A ja bez krytyki, za to z bezkrytycznym zachwytem, bo mi się podoba jak cholera. I przesłanie- ten konflikt między gorsetem zasad a pragnieniem szaleństwa, niezwykłości ( nie dla wszystkich puszczanie się- w szerokim znaczeniu też- jest codziennością). I realizacja. Wiele urzekających słóweczek i zwrotów celnie zestawionych z treścią: fuckir ( genialne) wywabiający węża z kieszeni połatanych spodni Dwuznacznie Myśl tapla się w sexie, a może... Może to tylko ów przysłowiowy wąż w kieszeni... A może wywołanie owego węza w znaczeniu fuck, wywołuje też tego z kieszeni; wszak miłość- często ta fizyczna też- nie liczy się z kosztami Podoba mi się takie domniemywanie

W ogóle bardzo mi dobrze w Twoim wierszu. Też chciałabym się puścić i odesłać skrupuły do cholery, z nadzieją, że je kiedyś przyjmie. Ale jakoś- do cholery- nie umiem Może się trzeba uczekać, dojrzeć? Oby przed przyjściem kobiety w czerni.

Pozdrawiam serdecznie

To jest to, co i ja praktykuję od dnia mych narodzin!

Podoba mi się twój wiersz, jego pozytywna wymowa, to, że mówi o potrzebie wolności i korzystania z życia (ojej, ale lubię), nietkwienia bezrozumnie w więzieniu nakazów i zakazów, bo życie będzie tym, co z niego zrobisz, a skoro nie ma się odwagi, by postawić czasem wszystko na jedną kartą, złote szanse mogą przejść koło nosa i można się wtedy ocknąć z ręką w nocniku, a to już kompletna żenada...

I mnie urzekł FUCKIR, i zaklęta w tym słowie potrzeba bliskości, sexu i namiętności, jakże ważna dla normalnego funkcjonowania, a dla zdrowej kobiety wręcz "te sprawy" bezcenne, bo jak ktoś mądry kiedyś rzekł: "Baba bez porządnego chłopa to schnie, panie dzieju..." i taka jest prawda.

Więc niech twoja bohaterka czerpię z życia garściami.
A na starość powie:" Kurcze, alem miała klawe życie!"

Daję Ci maxa za wykon & przekaz

"pusz­czę się wresz­cie i bę­dzie spo­kój
bo kto po­wie­dział że za­wsze trze­ba się trzy­mać"

= jakie to kuszące wersy. Wiersz ładnie płynie i zrozumiały. Utrudnianie całego tekstu nie służyłoby raczej dobrze. To nie sztuka wymyśleć jakieś Bogu wiadome neologizmy i pochować je w miejscach tylko autorowi wiadomych . Sztuka to jest aby wywrzeć emocje i poruszyć czytelnika a nie go odstraszyć napakowanymi pojęciami z encyklopedii. Ha chleb jakoś się nie przyje ani słowo kocham cię mimo że miliardy razy są smakowane. Pozdrawiam i mam taką cholerną chęć puszczenia się że hej

Uśmiecham się Agnes, do Twojego wiersza, i śmieję się sama z siebie, a właściwie śmieje się ze mnie puenta, bo od początku moje myśli oscylowały gdzieś zupełnie indziej.
Myślę sobie, że może tytuł mógłby być inny, bo powtarza poniekąd treść.
I szczerze - pierwsze wersy są tak dobre, dla mnie wręcz kultowe, że o pozostałej treści w ogóle nie pamiętam, co oczywiście nie znaczy, że jest zła. Po prostu trafiłaś we mnie tym puszczaniem, może aż za bardzo.
Pozdrawiam!