Jest tu trochę sprawności "wierszokletowej", ale to za mało, bo nie rym czyni wiersz, a już na pewno nie rym częstochowski. Jest jeszcze rytm, semantyka et cetera.

Mamy tu kilka kuriozalnych momentów i to mi się bardzo nie podoba, nad tym najpierw popracuj np. ja nie wiedziałem, że nocą gasną neony (chyba bardziej zapalają się?) i peel mi tego nie wyjaśnił. Poza tym coś takiego jak "otchłań ciemności" użyte na serio brzmi dzisiaj groteskowo. No i do bólu sztampowe użycie sfatygowanych snów, namiętności, nieba. To już było milion razy i, owszem, może być znów. Ale poproszę coś świeżego!

Fajnie jakbyś zajrzał do współcześniejszych wierszy, troszkę poczytał, pokonfrontował.

Żadne bezmiary ani otchłanie, a fuj

Nie wiem właśnie, co z tym rytmem, ale gubi się.
Myślę, że lepiej potrafiłby wyjaśnić to ktoś, kto pisze z rymem i robi to dobrze. Niestety, na PP niewiele jest takich osób, a jeśli są, to gdzieś się ostatnio poukrywały

Mam nadzieję, że zajrzy do Ciebie ktoś, kto się na tym zna i udzieli fachowej pomocy.

Dodam po marukji- regularna średniówka, po 6. sylabie. Skrócenie ostatniego wersu nie byłoby dysonansem- wiersz nadal trzymałby rytm, gdyby zakończył się po 6 zgłoskach, czyli w miejscu średniówki. Proponuję:
<<dostrzeżmy w nim piękno>>

Ja akurat bardzo lubię eksperymenty na rytmie, ale odstępstwa muszą mieć uzasadnienie. U Ciebie skrócony wers ma- podkreśla puentę, wydobywa ją na powierzchnię wiersza. Jednakże nie widzę uzasadnienia dla zupełnej zmiany rytmu, jak to Ci się przydarzyło w ostatnim wersie. Pozdrawiam.

Lubię nieustannie Twoje pisanie.

I takie właśnie wiersze mają u mnie zawsze wielkiego plusa
Jak napisała Iwonka, prostota jest dźwignią tych wersów, treść czytelna, jasna i bez udziwnień wchodzi w czytacza bez problemu, sytuacja liryczna, jaką tu kreślisz, od razu ukazuje się w wyobraźni, układając się w serię obrazów, a słowo, które tu pada, oddaje klimat intymny i namiętny tak, że niemalże utożsamiam się z tym, co czytam.
Nie będę czepiał się słówek, bo nie o to mi chodzi, oglądam wiersz jako całość, i jako całość jest pełen liryzmu, magii, ulotnych wrażeń, i choć słowa może nienowe, jednak dały układankę, którą się z przyjemnością czyta

Cześć. Pozwoliłem sobie podłubać w Twoim jedenastozgłoskowcu. W nawiasach jest to, co było.
Czy ma to sens, czy Ci się przyda? Weź co chcesz, albo nic, ale faktem jest, że rytm dyktują sylaby w takiej formie. Może warto się trzymać tego?
Ostatni wers to Twoja działka. Jest tutaj sporo dopowiedzeń, które zapychają rytm i odzierają tą zgrabną historię z szczypty tajemniczości. Myślę, że wystarczy. Jedenaście "paluchów" i do dzieła!

Wiedziałaś, że nocą gasną neony? (,)
Odchodzą na chwilę bliższe ciemności, (O) (w otchłań)
znikają jak ślady historii minionych,
wspomnień zatartych w słowach najprostszych? (złych)

Krajobraz za oknem od lat niezmienny,
chmurami pokryte dachy wszechświata.
Wciąż słychać szelest zimowo-jesienny, ( ten)
co chce wichury z mrokiem zeswatać. ( chciałby) (w mroku)

Już śniegi dotarły do nas przedwcześnie,
czerwcowych zapachów nikt nie pamięta,
więc zatroszcz się o mnie, przytulaj wciąż we śnie,
niech będzie na co dzień tak jak od święta.

Spróbujmy marzenia okryć gwiazdami,
przybliżyć ku niebu lekką codzienność.
Nim szarość nas porwie niczym tsunami, ( potężnym)
dostrzeżmy w sobie piękno. (czego? znajdź dobre słowo/a z pięcioma sylabami)


Z uśmiechem.

O, i bez otchłani zdecydowanie lepiej mi ten wers brzmi. Jeszcze ten rytm mnie męczy, ale mi się on traci w całym tekście, a nie tylko w ostatnim wersie.
Jak będę miała chwilkę, to pomyślę nad tym i może uda mi się wskazać, co konkretnie, doprecyzować, ale proszę o cierpliwość, bo ostatnio mam nieco napięty czas, w sensie, że nie mam go za wiele

Spokojnych snów