Gra słowem, która cieszy od pierwszego wersu, i która wciąga w oszczędny, lecz wyrazisty świat poszukiwania i zapewne niespełnienia...
Wyczuwam tu mijanie się kobiety i mężczyzny w sensie, że ona nie potrafi go rozgryźć, wejść w jego naturę i psychikę, zlać się w jedno, bo między nimi niewidzialna bariera...
Jakby mężczyzna celowo nie chciał skrócić dystansu.
Bo wielu myśli, że kiedy odkryją się ze swoimi uczuciami, wówczas staną się bezbronni i bardzo "czytelni", odarci z tajemnic, które tak pociągają.
Stąd chęć do manipulacji, bawienia się miłością drugiej osoby, bez własnej deklaracji w tej kwestii.
Tak odebrałem twój wiersz, ale to tylko moje "takie tam"

teresa481014 - hm, przyszłam za poprzednikami, dlatego też przeczytałam ich komentarze, czego zwykle nie robię przed nakreśleniem swojej opinii. Ale może dobrze się stało, bo ja odczytałam te strofy inaczej. Nie jako słowa do kogoś z ciała i krwi, ale metafizycznej, poza materią, duchowej. Być może się mylę, ale na taki ślad naprowadziła mnie trzcina, bo czyż człowiek nie jest jak trawa... i te ręce, białe, niczym skrzydła... chociaż chyba nie o aniele myślę...
I, znowu zdumiewa mnie miejsce tego wiersza, hm...
Pozdrawiam

No i nie puściła pary o czym jest wiersz, choć wiadomo, ze kazdy interpretuje na swój sposób

Odczytuję wiersz, Teresko, ale nie będę go "referować", bo w pewnym sensie dotyka sfery, do której nie bardzo się chce wchodzić z butami.

Takie małe uwagi:

Zatapia się w czymś, a nie w coś, czyli "zatopiona w krajobrazie" albo "wtopiona w krajobraz".

- kropli/dłoni - te końcówki wpadają na siebie.

- jak deszcz/jak skrzydła - dwa "jaki" to za dużo.
Niczym deszcz?

Przy okazji - wyprowadzona/zatopiona - też wpada na siebie.

W każdym razie treść odczułam.

Serdeczności