żartujesz sobie ze mnie, pewnie masz na myśli -od autora - cytat z wiersza A. Kwaczka,

popełniłem zbrodnię na " najpiękniejszy wiersz świata" w konkursie Arkadiusza Kwaczka, tu na PP,
tym tekstem:

uwiera kiedy ocieram się

pracuję coraz więcej
zapominam godzin
co jakiś czas migotają przedsionki
"jak głodne ptaki dziobią suchą kromkę jej serca"
ukradkiem podgryzam w przelocie
"chciałem wyrwać z jej żeber wszystkie puste gniazda"
zostawiając miejsce pod budowę siedliska

w wypalonej glinie od podstaw urabiam miłość


" tak błagalnie nuciła:
- Kto przywiedzie moje serce do niewinnego początku"
zgrzeszyła nieświadomie gubi pióra
chciałaby a nie może odlecieć
mogłabyś zadłużyć się bez zobowiązań
kochliwa cisza uciska mózg
utopiona w szampanie truskawka
ślubuje miłość oraz wierność i że nie opuści aż do śmierci

pochowaj mnie
tak na słodko


A teraz siedzę i jak więzień poprawiam i coraz mniej zostaje i z wiersza i ze mnie. Pozdrawiam.

Zgrabnie, Darku, ale mało ciekawie, moim zdaniem. Widać jednak w tym tekście, że coraz lepiej radzisz sobie z wyważaniem słów, coraz staranniej je dobierasz i że nieokiełznany słowotok zaczyna zmieniać kształty na wierszopodobne.

Pozdrawiam i do poczytania

Bożena B - znaczy odchudzam się było dużo i z wersami Kwaczka czułem się pewniej a tutaj czegoś mi brak . Pozdrawiam.

introwerka i właśnie na Twoją wyobraźnię oraz odczucia liczyłem, bo moje podpowiedzi jakieś nieudaczne Pozdrawiam

tytuł dopracowany jak but, który uwiera. ot i ta miłość gdzie "czułem, jak głodne ptaki dziobią suchą kromkę jej serca

i chciałem wyrwać z jej żeber wszystkie puste gniazda," chciałoby się właśnie zawrzeć w takim tytule.

czytaj: " serce uwiera, kiedy ocierasz się o innych."


wrócę w bardziej sprzyjającym czasie. pozdrawiam jak umiem