Prze­po­wia­da­ne ocie­ple­nie kli­ma­tu nie nad­cho­dzi­ło, a im bar­dziej lu­dzie ocze­ki­wa­li upa­łów, tym zim­niej ro­bi­ło się na świe­cie. Nikt już nie ufał Dwóm Naj­więk­szym Me­te­oro­lo­gom, któ­rym za­miast uczci­we­go pro­gno­zo­wa­nia, po­zo­sta­ło tylko rzu­ca­nie mo­ne­tą. Z nie­utu­lo­ne­go żalu i tępej roz­pa­czy wy­pi­li więc Ostat­nią Bu­tel­kę Wódki. Jed­ne­mu z nich - Me­la­niu­szo­wi - pod ko­niec picia stłukł się ze­ga­rek ze złotą gwiazd­ką. Dro­go­cen­ny pre­zent, otrzy­ma­ny od żony z oka­zji rocz­ni­cy Pierw­sze­go Unie­sie­nia Na­ple­ta.

Na świe­cie za­pa­no­wa­ła nie­usta­ją­ca zima. Słoń­ce po­ja­wia­ło się coraz rza­dziej. Nie­ba­wem nie było już czym ogrze­wać fa­bryk i domów. Wy­cię­to lasy, zu­ży­to całe po­kła­dy węgla, zje­dzo­no wszyst­kie świe­że ro­śli­ny i zwie­rzę­ta. Nie zo­sta­ło już pra­wie nic.

Ciem­ność do­mi­no­wa­ła nad ja­sno­ścią, a lu­dzie, po­zba­wie­ni świa­tła, zapa­da­li w stan głę­bo­kiej de­pre­sji. Nie chcia­ło im się już po­li­ty­ko­wać i opo­wia­dać ka­wa­łów o fa­lo­wa­niu. Pra­wie cał­kiem za­po­mnie­li, co to seks i przy­tu­la­nie.

*

Tym­cza­sem ocie­ple­nie nad­cho­dzi­ło z cał­kiem innej, niż ocze­ki­wa­no, stro­ny - z sa­me­go wnę­trza Ziemi. Jądro pla­ne­ty roz­grze­wa­ło się coraz bar­dziej, by swoją Ener­gią ura­to­wać świat i jego miesz­kań­ców. Ze szcze­li­ny, po­wsta­łej znie­nac­ka obok biura Me­te­oro­lo­gów, le­ni­wie za­czął wy­do­sta­wać się Dym. Cie­pły, gęsty i ró­żo­wy. 

Me­la­niusz pierw­szy za­uwa­żył to dziw­ne zja­wi­sko. Naj­pierw nie­śmia­ło je po­wą­chał i uznał, że pach­nie kasz­ką manną z ma­li­na­mi. Potem przy­ło­żył ucho. De­li­kat­ny szmer, przy­po­mi­na­ją­cy per­ło­we wnę­trze wiel­kiej musz­li, przy­wo­łał eks­cy­tu­ją­ce wa­ka­cyj­ne wspo­mnie­nie. Wresz­cie za­nu­rzył ko­niu­szek palca. W tym mo­men­cie do­znał nie­spo­ty­ka­nie przy­jem­ne­go uczu­cia! Dym lizał czule opu­szek, pie­ścił go, za­ta­cza­jąc małe i więk­sze kó­łecz­ka, de­li­kat­nie i coraz moc­niej, tak długo, aż Me­la­niusz po­czuł ra­do­sne dresz­czy­ki na całym ciele. Bły­ska­wicz­nie ro­ze­brał się do naga i za­głę­bił w gę­stej, ró­żo­wej sub­stan­cji. Ta­rzał się w Dymie, do­zna­jąc roz­ko­szy cie­płe­go i ła­god­ne­go do­ty­ku, a kiedy po­wstał, po­czuł, że w kilka chwil od­młod­niał o ja­kieś pięt­na­ście lat.

Ocza­ro­wa­ny tym zja­wi­skiem, miast na­le­ży­cie zgłę­bić ta­jem­ni­cę Dymu, czym prę­dzej po­biegł w stro­nę domu.

*

Ró­żo­wy Dym chciał mu otwar­cie oznaj­mić, że są pewne wa­run­ki, po speł­nie­niu któ­rych ogrze­je Zie­mię i za­po­bie­gnie za­gła­dzie całej pla­ne­ty. Al­bo­wiem Dym wie­dział, że świat byłby pięk­ny, gdyby nie ludz­ka chci­wość i żądza wła­dzy. Prze­wi­dy­wał, że zaraz znaj­dą się tacy, któ­rzy za­czną ogra­ni­czać do­stęp do Dymu i po­bie­rać opła­ty. A On pra­gnął dać szan­sę szczę­śli­we­go życia wszyst­kim bez wy­jąt­ku. Miał bo­wiem nie­prze­par­tą sła­bość do ludzi.

*

Me­la­niusz kop­nął drzwi i od progu za­wo­łał do swo­jej żony:

- Roz­bie­raj się i do łóżka!

Ko­bie­ta, będąc pod wpły­wem dziw­ne­go, ale jakże ku­szą­ce­go za­cho­wa­nia męża, szyb­ko zrzu­ci­ła z sie­bie grube ko­żu­chy, czap­ki, sza­li­ki, cie­płe golfy, ko­szu­le, ba­weł­nia­ną bie­li­znę na wacie i strin­gi z Ko­nia­ko­wa. Spraw­nie wsko­czy­li do łóżka i na­kry­li się koł­drą. Po chwi­li uro­czy­stej ciszy Me­lia­niusz prze­mó­wił do dy­szą­cej z po­żą­da­nia żony:

- Patrz! Ze­ga­rek ku­pi­łem! Flu­ore­scen­cyj­na tar­cza! Aku­rat na te egip­skie ciem­no­ści.

 * 

Drugi z Naj­więk­szych Me­te­oro­lo­gów spał tym­cza­sem w biu­ro­wym fo­te­lu. Ró­żo­wy Dym po­krę­cił się jesz­cze chwi­lę po oko­li­cy, ale po­nie­waż nikt nie zwra­cał na niego uwagi, po­wró­cił do wnę­trza Ziemi. Na za­wsze.

W ciągu roku wy­mar­ła cała pla­ne­ta.

Ko­niec.