Debiut literacki Inesy Kruszki Poskładać niebo otrzymałam wraz z pajdą pachnącego, wiejskiego chleba - potraktowałam ją niemal jak część dedykacji. Pasowała do emocji kiełkujących podczas czytania. Tych najgłębszych, związanych z dobrym dzieciństwem, tęsknotą za śliwką z ogrodu sąsiada, wzruszeniem pierwszego świadomego zapatrzenia i zasłuchania, z oczarowaniem.

Poezja Inesy Kruszki oczarowuje.

Autorka podzieliła tomik na trzy części. Powroty, Na Poetyckiej - zanutki, Rozmowa z Julią.

Zdawałoby się, sądząc po tytułach, że każda z nich powinna podejmować diametralnie odmienną tematykę, a jednak tak nie jest. Tak jak chmury i błękit należą do nieba, tak Poetycka jest w Julii.

I Powroty - do wspomnień, miejsc, do myśli i spostrzeżeń, które kiedyś pojawiły się na jeden nieokreślony okruch chwili, aby w odpowiednim momencie powtórnie narodzić się w wierszu.

Czy dorośli potrafią tak pięknie marzyć jak dzieci, tworzyć światy, w których wszystko jest możliwe, proste i czyste? Światy, do których zawsze chętnie się wraca, gdyż wyobraźnia zbudowała w nich bezpieczną przystań. Inną, niezwykłą i tylko naszą. Inesa Kruszka wymarzyła Poetycką. I dzieli się nią z każdym, kto zechce otworzyć jej tomik.

Ten, kto od zawsze wiedział, co opowiada wiatr w kominie, i dokąd leci puch dmuchawców, bez trudu odnajdzie wąską ścieżynę prowadzącą ku tej niezwykłej ulicy. I będzie tam u siebie, gościnnie przyjęty przez... Julię.

Biały obrus kłaść nam trzeba znów na stół,

dzielić słowa razem z chlebem tak na pół.

Czego zbrakło, co się zdarzy jeszcze dziś

- drzwi otwarte może ktoś zapragnie przyjść.

Wiersze Inesy Kruszki czytałam z prawdziwą przyjemnością, z podziwem. Zachwyca bogactwo impresji, finezyjna metaforyka, harmonia i subtelność. Poezja autorki to prawdziwa uczta dla wrażliwych, zakochanych w pięknie czytelników.

W dzisiejszym zabieganym świecie, gdzie każdy niemal krok odmierza sygnał telefonu komórkowego, musztra sygnałów świetlnych na skrzyżowaniu i krzykliwa reklama, jak nigdy dotąd potrzebujemy wyciszenia. Potrzebujemy spokoju, gdyż tylko w nim możemy znowu odnaleźć siebie, rozwinąć wrażliwość, która pozwoli nam powędrować tam,

gdzie pojedyncze źdźbło zachowało pamięć preludium

zdziwione najdrobniejszym dotykiem

zamienia wzruszenie w modlitwę

Gorąco polecam ten cudowny świat. Polecam Poskładać niebo.