Tak, nie ma homeryckiego porównania, bo nie pasowało Medeo, dlatego wysłałam wiersz warunkowo, do decyzji Kolbertyny. Dziękuję za dobre słowa, pozdrawiam serdecznie.

Trochę czasu potrzebowałam, żeby zrozumieć Twój wiersz, Julando, ale gdy już się wreszcie udało (coś musiałam nawet sprawdzić w Wikipedii), to jestem pod dużym wrażeniem elegancji stylistycznej, celności zastosowanych przenośni, i wydźwięku, który mocno porusza serce.
Jest piękny!

Kolbertyno, jeszcze raz pięknie dziękuję za konkursową motywację do powstania wiersza i ogromnie się cieszę, że tak pięknie piszesz o wierszu; czasem przychodzi zwątpienie, czy warto pisać, a tym bardziej dzielić się wierszem, Twoje słowa to masaż serca dla poetki, która nie zawsze ma odwagę, płoszy ją cień chmur, chociaż intuicja podpowiada, że pogoda to przecież ruchomy obraz świata.
Pozdrawiam serdecznie, wiosennie z marzeniem ukwieconych łąk!

Blaszeczko! Ależ się cieszę, dziękuję! Słowa zastępują farby i płótno, są instrumentem wrażliwym na każdy dysonans, bardzo chcę umieć ich tak dotknąć, aby układały się w duszy tych, którzy czytają.
Twój komentarz, piękny, to światełko dla obrazów w wierszu, a co może być większą nagrodą dla wiersza od emocji po przeczytaniu?
Pozdrawiam warszawską nocą, serdecznie!

Wiolin, dopadłam? Cieszę się i pozdrawiam pięknie, a co do Wiki, zajrzyj czasem do pewnej książki, którą masz pewnie całkiem blisko!
Jula