Przedmioty i wiersze żyją zwykle dłużej niż ludzie. A oni żyją w nas dopóki pamięć nie straci pamięci, nie dostanie Alzheimera i zaczną się mylić daty, fakty, wydarzenia..
Ładny, nostalgiczny przekaz aż proszący o modlitwę, o zatrzymanie się przy tych, którzy odeszli a wciąż żyją w pozostawionych po sobie przedmiotach, strzępkach rozmów, obrazach w pamięci.. Dziękuję Ci za ten moment z moimi bliskimi, których tak bardzo brak.
Pozdrawiam serdecznie

Nooo, Marukjo, wzruszyłaś mnie na całego.
Talent i wrażliwość trzeba mieć, aby w prostych słowach opisać przemijanie i nieuchronność.
Wiersz jest taki... taki, że po prostu szepcze w sercu.
Łagodnie, z wyczuciem, dobrocią i miłością.
Już początek mnie rozrzewnił:

Cudnie, nieprawdopodobnie delikatnie.
Aż przypomniały mi się Twoje piękne dłonie.
Zobaczyłam je jak gładziły włosy śniącej
W tym wierszu jest tyle czułości...

Pozdrawiam.

...bo bezgłośna to rozmowa, kiedy w niemym dialogu z tymi, których już nie ma, ujawnia się cały tragizm człowieczego istnienia - bolesna sztuka, której uczymy się od pierwszego dnia, kiedy dane nam był ujrzeć ten padół - sztuka tracenia.
To jej oddech czujemy wiecznie na plecach, to uniwersalne przeżycie, które wpisane jest w bycie człowiekiem...

Bo obiektywizm rzeczywistości nie istnieje - widok zależy od naszego aktualnego stanu emocjonalnego.
Jednostkowe doznania kształtują nas i nasze "teraz", i ci, których już nie ma, choć wciąż pamiętamy ich twarze, głosy, gesty.
To oni i to, co nam sobą dali, są nami dzisiaj.
Ja też ujrzałem tu Tatę, który zgasł przedwcześnie, i przyjaciela, którego rozjechał zapijaczony kierowca...
Ale oni są.
I takie wiersze, jak twój, przywołują wspomnienia, te najświętsze, bo dotyczące najbliższych.

Wysoko.