Och, mede_o
czy Ty piszesz o rozwodzie? Jak smutno i dobitnie, aż ciary przechodzą. Każdy wers to małe arcydzieło. A oświeć mnie, proszę, dlaczego niektóre słowa zapisane są kursywą?

Dziękuję wszystkim za poczytanie.

Bardziej się rozpiszę, bo nie miałam czasu.

blaszko - nie, nie o rozwodzie. Kursywa - jedynie techniczny zabieg, wyróżniający składniki małżeńskiego mienia.

amso - cieszę się, że uznałaś wiersz za mądry, ale nie jest on rozpaczliwie smutny : "ja i ty mamy się całkiem dobrze". Oczywiście, że nawiązuję tytułami do siedmiu dni Stworzenia. Bo relacja z drugim człowiekiem - to budowanie osobistego Wszechświata. Mnie się tak akurat dni w cyklu ułożyły, bo częstszy przypadek - moim zdaniem - smutek w dniach późniejszych niż radość tworzenia.

ajw - straszne? To życie, nie Słowacki - jakby powiedział mój serdeczny przyjaciel Marcin. Ostygłych małżeństw, w których małżonkowie stają się coraz bardziej osobni, wokół na pęczki. Żyją sobie prawie oddzielnie, bo namiętność, fascynacja, ciekawość gdzieś prysły i nawet nie czują się specjalnie nieszczęśliwi. Ot, zwykła kolej rzeczy.

Pablovsky - bardzo trudno ożywić wyschnięte źródło.

Roso, vel Krzysztofie, dziękuję za odwiedziny.

Marukjo - dziękuję za wizytę, tez mi się puenta wydała niegłupia, a do Kazika wrócę. Pozdrawiam.

mede_o - nie napisałam, że rozpaczliwy, nie odebrałam tego wiersza w ten sposób

mede_o - czuję konieczność wytłumaczenia swoich słów. Straszne odnosiło się do tego, że prawda ukazana w wierszu jest tak uniwersalna, że nie jest to coś jednostkowego, że wiele osób może powiedzieć - to o mnie...

Pozdrawiam

amso - tak uniwersalna, że aż straszna. Myślę podobnie. Całuski.

Miło, że wiersz Cię zatrzymał, empatio.

Dziękuję, Hallamie, za odwiedziny.

... śniąc sny srebrne i złote, absyncie.

Odpozdrawiam i dziękuję.

Nie wiem, balszko, jestem mocno zajęta, pomysł jest, ale nie umiem na razie się wyjęzyczyć. Serdeczności.