Całkiem niezły styl. Rokujący. Dobrze poprowadzony pod kątem zasad pisowni. Co miłe dla oka. Tylko tekst nudny. I donikąd zmierzający.
Opisy ciekawe, chociaż chwilami zapętlasz się tak, że obraz ucieka sprzed oczu.
Ja bym Cię chętnie czytała, ale potrzeba ciekawej fabuły, a nie wyciętego narządu. Bo anestezjologa nie mamy na składzie.

Powtórzenia, zaimki, rozwydrzony szyk, rymowańce. Czyli sporo do poprawki.

Biegnę wśród pni, zgrabnie unikając zderzenia. Wiatr świszczy w moich uszach, czuję pod sobą uciekające liście. Zatrzymuję się na skraju polany, dysząc nieznacznie /słabe określenie w odniesieniu do dyszenia, tym bardziej, że to nie był truchcik/. Dobiega mnie /do moich uszu dobiega/każdy dźwięk w okolicy, od szmeru myszy w trawie, po przeskok /przeskok nie jest dźwiękiem/ wiewiórki w koronie drzewa. Słyszę pękającą gałąź, krzyki. Wystrzał z broni, najpierw pojedynczy, później salwę. Pocisk przelatuje tuż nad moją głową. Odwracam się, rzucam wściekłe spojrzenia /spojrzenie/ na ścianę lasu. Szelest pośród ściółki się wzmaga /szyk:wzmaga się/, życie w lesie zamiera. Bez zastanowienia rzucam się do przodu. Przecinam powietrze niczym goniące mnie kule. Zamieniam się w wiatr, biegnę z jego prędkością. Głosy są z tyłu, z boku. Nie zdążę. Muszę, nie dam się pochwycić, nie tu i nie teraz. Ani w ogóle. Przyspieszam, napinam mięśnie do granic możliwości, daję susa do przodu, nad powalonym drzewem. Czuję tuż za plecami ścigające mnie psy, nasłuchuję uderzeń kopyt koni /końskich kopyt/ o podłoże. Coraz bliżej, za szybko. Nie. Już widzę koniec drogi, jedyną możliwość. Skalne urwisko, otulające rzekę, płynącą gdzieś w dole. Jej szmer, cicha pieśń,/bez przecinka/ dosięga moich zmysłów, czuję ten zapach. To tylko kawałek, choć wciąż tak daleko. Pogoń wisi nad moją głową, ten oddech na karku. Jestem nareszcie /szyk: nareszcie jestem/, patrzę z urwiska, myśli mam (w) rozterce /chociaż tutaj zrezygnowałabym z "mam" - myśli w rozterce/. To tylko jeden skok, nic strasznego. Nie mam wyjścia. Wracam pędem do lasu, zatrzymuję się gwałtownie. Zapieram się cała, spokojny wdech, nie mam już czasu. Napięta skaczę do przodu, jeszcze metr, pół. Lecę, /bez przecinka/ niczym sokół w przestworzach, /bez przecinka/ smagany wiatrem. Nie wiem, czy dolecę do drugiej strony urwiska. Raczej nie. Czuję, jak spadam. Obracam się dookoła własnej osi, przymykam powieki. Słyszę pieśń rzeki, wzywa mnie, nawołuje. Żeby się w niej schronić, przeczekać najgorsze. Ona pokaże mi drogę. Ufam jej bezgranicznie. Przed zderzeniem zaciskam powieki.

Rzeka mnie otula, jakby w zwolnionym tempie. Czuję, jak każda kropelka przenika przeze mnie, jej chłód wbija się w skórę niczym igły. Muszę wytrzymać. Dała mi przecież schronienie. Znoszę cicho torturę, każdą igłę. Powoli odpływam, niesiona wartkim nurtem. Uderzam o skały pod taflą wody. Muszę sięgnąć powierzchni, póki dno jest daleko. Jednak ciężko mi się poruszać, gdy dookoła tak zimno. Wypuszczam powoli powietrze, patrząc jakby przez mgłę,/bez przecinka/ na unoszące się bąbelki. Brakuje mi tchu, coraz ciemniej dookoła. Niezdarnie unikam jakiegoś głazu, tylko siłą woli, zmuszając mięśnie, by działały. Odpycham od siebie skałę, tak mi się zdaje. Wsłuchuję się w pieśń rzeki, starając rozróżnić dźwięki, kolory, lecz wszystko jest jakby za niewidzialną zasłoną. Nie mogę tutaj zostać. Zmuszam się do wysiłku, macham kończynami. Jaśniej się robi /robi się jaśniej/, coraz bliżej powierzchni. Zaczerpnęłam /wpadł Ci czas przeszły/ tylko trochę powietrza, rzeka nie pozwoliła /again/ na więcej. Znowu ciągnęła do siebie, do jej /tutaj "jej" w ogóle nie pasuje do pierwszej części zdania/ mrocznych odmętów. Nie poddam się. Znów zaczynam walczyć, wkładając wciąż słabnącą moc w mięśnie. Unoszę się na tafli wody. Pomiędzy urwiskiem dostrzegam słońce, pomarańczową kulę. Powoli się chowa /chowa się/ za horyzontem, ustępując miejsca nocy. Zauważam w ostatnich promieniach kawałek lądu, wysepkę na uboczu, tuż koło brzegu. Staram się tam podpłynąć, ostatkiem sił dosięgając celu. Wczołguję się na piach, słysząc niedaleko huk wodospadu. Przestaje do mnie docierać cokolwiek. Czuję tylko mokry piach pod sobą i w oczach. Już koniec, to pewne. Zamykam powieki, uspokajam umysł. Zmęczona, zziębnięta, zasypiam, otulona już płaszczem nocy.