Droga introwerko,

Przed nieokreśloną chwilą, jadąc autobusem, pełna zachwytu obserwowałam chmury o zachodzie słońca. Potem przez chwilę wstydziłam się banału jakim nacechowany był ten stan - chmury jak to chmury, czego się w nich doszukiwać? Co w nich takiego wyjątkowego, przecież są wszędzie i każdy je widzi.

Twój wiersz jest wyjątkowy, ponieważ wyrażona w nich oczywistość, po zmianie perspektywy zyskuje sens niejednoznaczny. Magiczne idem per idem, ubrane w słowa, po bliższym przyjrzeniu się zyskuje na znaczeniu i porusza wyobraźnię. Jest w nim pewna siła (nie)pozorności. Jednym słowem - intrygujące.


- wydaje mi się, że nawet niedokonany czas teraźniejszy czasownika jest tu na miejscu jak najbardziej.

Pozdrawiam

Podoba mi się zestawienie ludzie zakrywają to, co zakryte i odkryłam to, co odkryte. Ładnie oddaje kwintesencję i niby prosto, a zahacza głębiej.
A żonkil to z nadzieją się kojarzy... W połączeniu z mrzonkami wyszło Ci urokliwie i znacząco.
Ruszyłam brzegiem tej rzeki, patrzyłam też w przeciwnym kierunku, by wejść w rozpoczętą opowieść... Puenta ładnie wypływa i gra na pięciolinii życia.

Pozdrawiam z Księżycem w nocnym czerwcu.