Chyba zacznę zaglądać do debiutów i wprawek, bo coraz lepsze wiersze tu trafiają. I nie umiem poszukać tutaj błędu - bo wydaje mi się, że wiersz ładnie napisany. Szczególnie puenta - motyw utarty ale kawa ładnie wpleciona - właśnie pokazuje utarte, schematyczne życie.

Jedynie na minus to jeden wers:
Tutaj jakby mi się rymowało. Może lepiej poprzestawiać?
nie pora na płacz
spraw niezałatwionych

To taka luźna sugestia.

Całość jednak na tak. Bo podoba mi sie ta przestrzeń. Odnajduję się w niej.

Pozdrawiam

Żeby opisać sytuację - dobrą bądź złą - i nie nazwać jej dosłownie po imieniu, nie obnażyć to jest sztuka i intelektualnej ostrości widzenia, i delikatności, z jaką owe strefy się porusza.
Jak u Ciebie, Moniko, gdzie czuć niespełnienie, ale bardziej właśnie je czuć niż się o nim czyta.

Czyli?

Więc w słowach-kluczach i w reszcie innych tkwi odpowiedź.
Liryczna scenka mocno pociągnięta, wyraziście, myślę, że wręcz boleśnie.
Bo happy endu tu nie wyczuwam...
Wręcz przeciwnie, jakby smutek przepuszczania czasu między palcami, chwytania dłonią wiatru, co nigdy złapać się nie da.

Przenikliwy wiersz, czuć go w gnatach.
A poprzez to, że niedopowiedziany, tym bardziej trzepie po czapie