Witaj

Ładny, wieloznaczny tytuł, szkoda, że za nim nie poszła treść. I choć zgrabności nie można jej ująć, to jednak brakło w niej tego czegoś, tej niesamowitości, którą potrafisz tak wspaniale w niektórych swoich tekstach stworzyć.

Niemniej podoba się, choć od Ciebie chciałabym jednak czegoś więcej. Za dużo wymagam? Chyba nie, jeśli spojrzeć na inne Twoje teksty

No i bardzo fajnie nabiera rozmachu, rozpędu przez co wydaje się, że tancerze wirują w powietrzu unoszeni przez czarodziejski pyłek.

Pozdrowienia

Może nie zadygotał wiersz we mnie poruszeniem niezmierzonym, ale wpadłam w tę grę kontekstów i byłam ciekawa kolejnego pomysłu.
W ogóle to gdy rozpoczęłaś igłą wygrywającą, skojarzyła mi się płyta winylowa i klimat promieni na czarnej płycie mi się pokazał. Oczywiście nie tylko jedno skojarzenie się narzuciło a propos igły...
Marszczenie rzeki jak aksamit, klatki - okazujące się piersiowymi - każdy wers niesie dodatkową nutę, która jest w stanie w połączeniu z innymi zagrać różne melodie. I to jest w Twoim pisaniu pociągające.

Pozdrawiam na księżycowych t(r)aktach.

A może byśmy się trochę pobawiły, Weruś?


Przeczytaj takie rozwiązanie:
- ja - aksamitem
który marszczysz niczym rzekę -
pod prąd
Pozbywasz się "jak" i dopowiadania "jestem".

Podoba mi się wiersz ze względu na jego delikatne kontury, którymi zmiękczasz ostrość widzenia.

Miłego