KOLOR WOLNOŚCI

   „Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe.” To tylko fragment Listu do Koryntian Świętego Pawła zwanego „Hymnem o miłości”, do którego odwołał się w swoim filmie pt.”Trzy kolory. Niebieski” wybitny, niestety nieżyjący już, polski reżyser Krzysztof Kieślowski.

     Sam tytuł filmu nie mówi nam zbyt wiele o jego treści, czy fabule, jednak gdybyśmy zagłębili się w symbolikę koloru niebieskiego doszlibyśmy do wniosku, iż znaczy on dosłownie „wolność”. Wolność w każdym wymiarze, na którą możemy spojrzeć z wielu różnych perspektyw i którą możemy interpretować na mnóstwo sposobów. Wspaniałomyślny Kieślowski przy pomocy Krzysztofa Piesiewicza stworzył trzy znakomite filmy, z których każdy z nich możemy przypisać do jednego z trzech kolorów flagi francuskiej: niebieski, biały i czerwony. Kolory te wszak mają swój początek w Wielkiej Rewolucji Francuskiej, a ich znaczenie odpowiada kolejno trzem jej hasłom: wolność, równość, braterstwo.

     Główną bohaterką „Niebieskiego” jest trzydziestotrzyletnia, Julie Vignon-de Courcy, w której rolę wcieliła się Francuzka Juliette Binoche. Szczęśliwa jako żona i matka, spełniona jako kobieta w jednej chwili traci wszystko, co sprawiało jej radość                    i motywowało do życia. Wypadek samochodowy powoduje śmierć jej męża, znanego i cenionego na całym świecie kompozytora oraz jej ośmioletniej córeczki. Załamana i zdesperowana podczas pobytu w szpitalu próbuje popełnić samobójstwo, jednak strach   i lęk przed nieznanym nie pozwalają jej posunąć się aż tak daleko. Zrozpaczona po powrocie do rodzinnego domu nie może zapomnieć o stracie najbliższych jej sercu osób. Postanawia sprzedać go i wyprowadza się do Paryża zajmując małe, skromne mieszkanko. Pozbywa się wszystkich przypominających jej męża i córkę przedmiotów. Wyrzuca nawet jego notatki i nuty, które miały być wykorzystane w jego kolejnym koncercie. Samotność wywołuje u niej stan nostalgii. Będąc sama wciąż słyszy w głowie muzykę, jaką mąż grał jej na fortepianie. W tych momentach obraz na kilka sekund staje się czarny, co sprawia, że oglądając film możemy bezpośrednio poznać myśli i uczucia bohaterki. Razem z nią podążamy w nieznaną otchłań pełną żalu, acz pięknej muzyki, która wypełnia nas od środka. Chcąc choć na chwilę zapomnieć o swoim bólu, koi go w ramionach od lat zakochanego      w niej mężczyzny ,Oliviera Benoit . Po kilku miesiącach od tragedii, za jego namową, Julie wraz z nim decyduje się na dokończenie pracy jej męża. To właśnie ten moment jest punktem kulminacyjnym filmu-Julie zyskuje swoją wolność, pozbywając się przykrych wspomnień i zaczyna normalnie żyć.

    Nietuzinkowy film pełen mistycznych symboli, wypełniony metafizycznym ornamentem, jakim jest kolor niebieski. To wszakże ten kolor odgrywa tutaj znaczącą rolę. W trakcie filmu nie daje o sobie zapomnieć, pojawia się niemalże w każdej scenie: niebieska lampa, niebieska woda, niebieskie niebo. Całości dopełnia, a może raczej jest fundamentem filmu, muzyka grana przez Zbigniewa Preisnera.

   Film jest o nas samych. O naszych instynktach, pożądaniu, próbie ucieczki, o dążeniu do życiowego spełnienia, a przede wszystkim o poszukiwaniu szczęścia i odnajdywaniu wolności, tej fizycznej, a także duchowej.