Spadł pierwszy liść na jesieni…

Szadź osnuła świat dziś cały.

Srogość mrozu lśniąc w promieniach

słońca, pola połać biały

otoczyła w swych zmartwieniach

I ten wieczór przypomina,

że ta zima bezlitosna

Lęku nie zna.

W lód obraca wszystek -

„Popatrz! Mina jej radosna!”

Spadł kolejny liść na jesieni…

Wtem skowronka trel z daleka

słychać,  ponad drzew zarysem

Wiosna kroczy dumnie, z lekka,

tchnie w spowity w mrok świat życiem.

„Wiosno! Jam Cię wypatrywał

W szarym kolorycie nieba

Zimę przegnaj! -

– głośno zagrzmiał

Ziemi kwiatów polnych trzeba!”

Nocny wiatru ciepły powiew,

Gwiazd niebiosa roztańczone.

Rozszalała się nadzieja,

Pustki śmiechem przepełnione.

Spadł kolejny  liść na jesieni…

Pędzą chmury aż drży ziemia!

Jedna drugą grzmotem gani

w pędzie, co by zdążyć tylko

zakryć nieba błękit wszędzie.

Aby zaćmić słońca promień,

Co nie stopił lodu jeszcze.

Nie rozświetlił wszystkich kątów -

nie doczekał…

Przyszły deszcze.

Deszcze przyszły i szarugi

niszcząc kwiatów pąki białe.

Skryły  - czerni płaszczem  - ziemię,

Wszak co piękne - jest nietrwałe

Spadł ostatni liść na jesieni

Drzewo się już nie zazieleni.