(......) Dnie upływały Bartkowi na ciężkiej pracy. Po przygarnięciu do siebie starego Bednarza, przybyły mu nowe obowiązki. Musiał wykonywać prace dla króla - kuł mu szable i miecze - musiał utrzymywać Bednarza, nosić mu jedzenie, wodę, prać jego rzeczy. Nie zaniedbywał przy tym uratowanego jelonka, który wydobrzał już na tyle, ze sam chodził paść się. Wracał tylko przed nocą do swojej kryjówki,aby przenocować.

Któregoś dnia, Bartek został wezwany do pałacu, gdzie miał stawić się przed oblicze króla.Próżno rozmyślał o przyczynie tego nagłego wezwania. Strażnik królewski, który przyniósł mu tą wiadomość, nie wiedział tego i Bartek mu uwierzył. Nie wiedziały nic gołębie, mimo iż zawsze każdego dnia byly w pałacu.

Przestraszony, wyszedł wcześnie rano, aby móc nazajutrz o świcie stawić się w zamku.Czekała go długa droga i noc. Dobrze, że było jeszcze ciepło, więc mógł przenocować w lesie, na nocleg w karczmie nie miał pieniędzy. Ale tym się nie martwił,był przyzwyczajony do takich niewygód.

Przed nastaniem nocy będąc niedaleko pałacu, rozłożył swój prymitywny obóz, pod rozłożystym jesionem. Nie mógł zasnąć. Drzewo to upodobały sobie wrony, jako noclegownie i hałaśliwie zajmowały swoje miejsca.

Gwar powoli cichł, wrony już nie skrzeczały przerażliwie ale rozmawiały cicho między sobą.

- Widzisz tego człowieka pod nami? - spytała jedna wrona druga, a obie siedziały na gałęzi niedaleko naszego wędrowca - dlaczego tu śpi?

- Nie wiem, ale chyba idzie do zamku - odpowiedziała druga - wiesz przecież, że król wezwał do siebie jakiegoś kowala. On mi na takiego wygląda!

- Hm! Trudno powiedzieć - zaskrzeczała pierwsza, niecierpliwie kręcąc się na gałęzi - jeżeli tak, to narobi się chłopina. Oj, narobi się - dodała rozpościerając skrzydła.Nie zauważyła, że z jej skrzydła wypadło jedno piórko, które lekko kołysząc się, upadło na pierś leżącego Bartka, który wziął delikatnie piórko i schował  do swojej podróżnej torby.

- A co takiego ma robić - dopytywała się druga.

- Ma podkuć czternaście królewskich koni.

- Aż tyle? - zdziwiła się druga - dlaczego akurat czternaście?

- Tyle potrzeba, aby mogły uciągnąć karetę, którą król będzie przewoził złoto! Nie pytaj mnie gdzie, bo nie wiem - dodała szybko, chcąc uprzedzić następne pytanie.

Nastała krótka chwila milczenia.

Bartek zdumiał się opowieścią wrony.Gdzie on wywozi to złoto - myślał - bo skąd je ma, to wiedział.To dlatego tak król ich okradał, dlatego ich tak gnębił.Wszystko dla pieniędzy i złota.

- A co z jego żoną? - dopytywała się znów druga wrona - podobno jest nieuleczalnie chora.

- Phi! Cha,cha - zaśmiała się pierwsza - to tylko tak myśli król i jego medycy.My wrony wiemy lepiej od tych zarozumiałych, pysznych ludzi, co może ją wyleczyć.

- To , ty to wiesz? zdziwiła się.

- Oczywiście, wystarczy położyć pod prześcieradło jedno nasze piórko i choroba ustępuje,cha, cha, cha.....śmiała się teraz głośno.Inne wrony zawtórowały jej, po czym nastała głucha cisza. Wszystkie usnęły, usnął też i Bartek Kowal.

Obudził się dość wcześnie, spojrzał na drzewo, gdzie siedziały wrony, ale nie ujrzał żadnej. Odleciały skoro świt.Rozglądnął się wokół drzewa, może znajdzie jakieś ich piórko. Niestety. Nic nie znalazł! Otworzył swoją torbę, aby sprawdzić czy jego piórko tam jest - było! Przyjrzał mu się uważnie, raz, póżniej drugi - piórko miało jakiś dziwny kolor, jakby świeciło jaskrawym światłem. A przecież wrony mają czarne upierzenie.

Zadumał się, po chwili ruszył w stronę królewskiego zamku.

(..........) Kiedy król wyjechał, postanowił zakraść się do komnaty, w której leżała królowa i podłożyć piórko.Okazja szybko się nadarzyła, bo akurat tego wieczoru, króla poszła brać kąpiel.Szybko podłożył piórko pod prześcieradło i po wieczerzy poszedł na nocleg pod znajomy jesion.Służba przekonywała go, aby nocował w zamku, ale on trwał przy swoim. Woli spać pod drzewem, na świeżym powietrzu. Wziął ze sobą tylko gruby koc i poszedł pod znajome drzewo. Może znów usłyszy coś ciekawego od wron?

Nie mylił się.Stado wron gaworzyło głośno,jedna druga przekrzykiwała, nic nie mógł zrozumieć, ale po chwili zrobiło się ciszej. Już tylko gdzieniegdzie, na różnych gałęziach gaworzyły wrony.Nad głową, opodal posłania Bartka, znów siedziały dwie wrony, rozmawiały ze sobą. Bartek był gotowy przysiąc, że to te same ptaki co poprzednio.

- Jutro znów będzie wielka rozpacz - powiedziała jedna do drugiej - bardzo mi szkoda tego pawia.Taki ładny,szlachetny i dobry, czym zawinił temu smokowi, że go tak prześladuje!

- Niczym nie zawinił - odezwała się druga - on potrzebuje jego jajka. Paw, jutro zniesie jajko, a smok je porwie i zje. Tak jest już od kilkunastu lat. Paw nie może doczekać się potomstwa, bo nie ma jajka!

- A na co smokowi jajko? - dopytywała się.

- Gdy zje to jajko, to póżniej nie musi nic jeść przez cały rok. Dlatego mu kradnie!

- Nie ma na to rady? - nie dawała za wygraną druga wrona - a gdzie to jest? Może my mogłybyśmy pomóc?

- Coś ty! - ofuknęła ją pierwsza - my nie damy rady, wprawdzie to niedaleko, tam gdzie wypływa strumyk, ten strumyk co płynie koło zamku. Musi to być ktoś większy od nas, dużo większy.....

Ucichły.Bartek zamyślił się. "Trzeba pomóc temu pawiowi, taki szlachetny ptak. Szkoda aby przez jakiegoś tam smoka, nie miał swojego potomstwa. Smok, niech gdzie indziej szuka sobie jedzenia. Muszę mu pomóc!"

Jak pomyślał, tak i zrobił.

Rano, brzegiem strumyka, dotarł do jego żródełka. Napił się jego wody i zaczaił się w pobliskich krzakach. Gdy ogarniała go senność po trudach wędrówki, naraz usłyszał głośny szum.Na polanę przyleciał paw. Zagulgotał. Napuszył się rozpościerając swój ogromny ogon.Przed oczyma Bartka zamigotało naraz tysiące malutkich światełek, wydawało się, że to właśnie ogon pawia tak świeci. I nie mylił się, z wrażenia przecierał zdumione oczy. Jeszcze nigdy takiego czegoś nie widział.

Tymczasem ptak zrobił gniazdo i usiadłwszy w nim zniósł jajko.Bartek szybko podbiegł do gniazda i wziął jeszcze cieple, dość duże jajko. Uczynił to dosłownie w ostatniej chwili, gdyż obok niego usiadł na polanie skrzydlaty smok.Byl przerażający, jego przednie łapy zakończone były potężnymi pazurami, którymi mógł rozszarpać każdego i każde zwierze. Paszczę miał ogromną, a w niej wielkie białe zęby.

Przestraszył się Bartek, ale nie upuścił jajka. Paw, zwinął swój piękny ogon i cichutko siedział w zrobionym niedawno gnieżdzie. Był bardzo przestraszony.

- Dlaczego zabrałeś mi jajko - wykrzyknął grożnie smok.

- Przecież to nie twoje - odpowiedział Bartek cicho. Powoli opuszczał go strach.

- Ale ono jest mi potrzebne! - prawie, że zawył smok. Jego mina stała się grożna - bez niego nie mogę żyć!

" A tu cię mam - pomyślał Bartek - nie chce ci się szukać jedzenia? - powiedział na głos - wolisz kraść jajka, a przez to paw nie może mieć potomstwa.Taki z ciebie leniuch?

- No nie - złagodniał smok - ale po co mam uganiać się za innymi zwierzętami, skoro to jedno jajko starcza mi na cały rok.

No tak. Smok ma rację. Zje jedno jajko i ma spokój na cały rok. Dużo zwierząt zachowa swoje życie, ale przecież paw, też chce mieć potomstwo.

Zasępił się Bartek. Jak wybrnąć z tej sytuacji, I smok ma rację i paw ma rację.Musi być jakieś wyjście.Musi!                        (............)(T.I)

Jakie wyjście znalazł Bartek? Aby tego się dowiedzieć trzeba przeczytać całość!.....

 Nie moge napisać komentarza, więc pragnę tu dodać moje uwagi do komentarza kol. dark-kid. Otóż to nie jest opowiadanie,to jest baśń i zasadniczo różni się od tego czego ty oczekiwałaś. W baśni wiele zwierząt mówi ludzkim głosem, to wiedzą nawet dzieci, ale ty tego nie wiesz, bo przecież do nich nie należysz. Cyt. "wyszedł wcześnie rano,aby nazajutrz dotrzeć o świcie do zamku..." - gdybyś uważnie czytała to byś wiedziała dlaczego tak wcześnie wyszedł. Samochodu nie miał. Wrony siedziały na gałęzi. Dziwisz się,że tak to napisałem,a może powiesz mi jak miałem to napisać, aby dzieci mogły to zrozumieć? Widzę, że mało przeczytałaś w życiu bajek i baśni, nawet nie wiesz jak trudno napisać baśń,czy bajkę, więc proponuję - spróbuj.Nie ma sensu więcej pisać, bo po prostu nie przeczytałaś całości, a i ten fragment przeczytałaś bez skupienia i zrozumienia.Pozdrawiam.

(może mi ktoś powie,gdzie mógłbym napisać spóżnione komentarze,po paru dniach.Obecnie pod swoim tekstem nie mogę dodać,a przecież nie zawsze człowiek ma czas aby odpowiedzieć natychmiast)