Oj, Mario, mam bardzo mieszane uczucia...
Emfaza w połączeniu z tak patetycznym tonem trąci już w dzisiejszych czasach myszką, całość pobrzmiewa niezwykle wzniośle, a przecież zachwyt nad poetą i jego poezją można było ukazać w bardziej przystępny i zwyczajny sposób - poezja winna być prosta jak podanie ręki, minimum słów, maksimum treści, a u Ciebie totalne przegadanie...

I sugestie:


tu chyba powinno być:"której nie wyryto..."

chyba nie "na wersie", a "w wersie"

to brzmi komicznie, zupełnie nie pasuje do niczego

Rozumiem, że w uwielbieniu dla czyjegoś talentu pojawia się patos. Ale to właśnie on potrafi zarżnąć tekst, i tu się właśnie zdarzyło zarżnięcie. Koturnowość, zadęcie - precz. Spróbuj tę samą treść wyrazić prościej, jednak nie bez metafory. To metafora wygrywa w poezji. W jednym z wierszy, o podobnej tematyce, świetnego poety Andrzeja Szaflickiego przeczytałam:

napisz mnie od nowa, poetko.

i ta fraza wzruszyła mnie do łez.

Porozmawiamy o tym na pw, jeśli pozwolisz. Serdeczności,

z.

Mario,

jest znacznie lepiej. Bez nadmiernego patosu, koturnowości, teksty brzmią znacznie prawdziwiej. Oczywiście jestem w niekomfortowej sytuacji. Wiesz, dlaczego. Jeszcze mi nie brzmi początek:



- archaiczne twym i nagromadzenie - m . Można to rozwiązać prostym zabiegiem:

nie przejdę obojętnie
obok twoich słów

Przepraszam, że ciągle sarkam. Tak piszę też własne teksty. Zawsze je poprawiam. Do skutku.

z.

Cieszy mnie to niezmiernie.

z.

Nalko, dziękuję za miłe słowo