Dla J.

Znów czarno czarno. Nie, precz, strony!
Rozpędźcie w cztery wasze wzroku
grzywy zszarzałe, zasmolone,
i ciężkie uderzanie kroków…
Bo widno widno, ślepią dziwy:
jak czarno w domie, to dworowi,
jak mrok nieznany, to fałszywy,
jak mętnie mętnie – mętnie głowie.
Nie, by się strachem rozporządzać,
ale ku temu dążą ciarki,
nie, by tamować zapał w żądzach,
ale ku temu prą ogarki,
ale ku temu nikną śpiewy,
ilekroć nuty skryje mocarz,
schowany w głębi świecznych trzewi,
ten obeznany z cieniem – mroczarz.

W tym szansę widzę, przecież można
tak wysterować mrok w istocie,
by z sednem słowa "nie" się poznał:
ni to nam byt ów wart jest krocie,
ani się niemrok nam nie zbiesił,
ni stroną mocy ością stanął,
ja nie chcę. Niemrok, niemrok wskrzesić!
Niemroku mocą – w niemrok za moc,
wzniecić rozbłysłe roztropności,
wynieść wzdłuż mowy jasne dzięki
i pracą pochwał cknej radości
wrócić należne rzeczy wdzięki…
Złą do tej pory rzucić pozę,
w pozorze co czcze czciła części,
bezecne groźby pchała w zorze,
przeczyła fluktuacjom szczęścić,
co księżyc między bajki słała,
co błyski świtu matowiła…
…co wciąż ma sobą mnie w opałach,
a mnie dość myśli o tych chwilach.

Natenczas zgnębić i rozpirzyć
na cztery wiatry wsze zasłony;
co milej wieje, im ubliży,
co żywie – jaśni w cztery strony.
Pęd wiedzy, nocą osmolony,
niech czarną chmarą – chmurą znika…
Nie ciemno ciemno. Precz, zasłony!
Strącić, by strząsnąć, nie spotykać.