Ależ dużo kolorów i odcieni emocji w Twojej kantacie, Milu. Urzeka mnie ta mnogość obrazów, a językowo zauroczył scherz kropel.
Właśnie jestem po lekturze 'Oka Cyklonu' P. White'a i nie wiem dlaczego, ale momentami ujrzałam tu starość i wędrówkę gdzieś w głąb, jak u Elizabeth Hunter. Książka mną wstrząsnęła, a Twoj wiersz momentami wywołał dreszcz.
Pozdrawiam serdecznie!

Po traumatycznym wstrząsie, doznanym po przeczytaniu pewnego wiersza, z przyjemnością przeczytałem Twój. Jest malowniczo, klimatycznie, czyli po prostu poetycko. Niektóre fragmenty mniej mi się podobają, ale to Pan Pikuś. Nie odbieram poezji, zaangażowania i górnolotnych, psychodelicznych przemyśleń, ale cieszy mnie w niej przede wszystkim piękno i obraz, co w wyżej drukniętym utworze stwierdzam. Pochwalony.

Fajny wiersz, Namalowałaś słowem piękny obraz. Mistrzostwo!!!!!!! Utwór wywołuje dreszcz, emocje. Bez zarzutu. Zawsze gdy czytam Twoje utwory, to czuję że świetnie zagospodawrowałem swój czas.

Pozdro

Czyli jesień, a za chwilę zima, ładnie poetko. Podoba mi się Twój wiersz zapewne dlatego, że mnie już też magia lata nie dopadnie.

pozdrawiam cieplutko

Uwielbiam wczytywać się w takie wiersze.
Są tak wyraziste, obrazowe, że czuje się je każdym atomem ciała.
Niesamowita atmosfera.
Przepiękne, Miladoro, aż dech mi zaparło.

Pozdrawiam

Bardzo miło mieć taką czytelniczkę.
Dziękuję, Al - z ukłonem.


Bardzo pięknie to ujęłaś, Ajw.
I masz rację - wiersze to lustra, które mimo wiernego odbicia potrafią pokazywać inną rzeczywistość - także emocjonalną.
Dziękuję również z ukłonem.

I serdeczności dla Was obu.

Miladoro,

oto kolejny Twój wiersz - mistrzostwo świata. Piękne obrazowanie i rozpoznawalny styl - odniesienia do muzyki. Nie tylko w terminologii z teorii muzyki. Także w regularnej, bardzo muzycznej strukturze.
Bardzo lubię opadającą strofę, która wybrzmiewa, jak porządnie napisana fraza muzyczna.
Tu dodatkowo - jak spadające liście, krople. Brawo, gratulacje i dzięki.

Serdeczności,

z.

Milu
To piękny wiersz o jesieni i nostalgiii, za utraconym latem. Jeszcze mocniej rozrywa struny, cieplejszych muzyków. Osobiście nie cierpię, poza jej słonecznym początkiem, tej pory roku, tego cholernego przedpokoju zimy. Piszmy o wiośnie!
Pozdrawiam wsłuchany w "koncert na dwa świerszcze i wiatr w kominie"
Zbyszek

O, Mroczynka!
Jak miło Cię zobaczyć. Dzięki serdeczne.


Nie od dzisiaj wiem, że mamy podobne inklinacje, Zoleńko.
Czasem lubimy sobie poopadać jak liście.
Jesteś kochana - dziękuję i ściskam.


Nie jestem pewna, czy dzieci indygo mają akurat skłonność do depresji.
Natomiast jestem pewna, że ja nie mam i że niestety nie jestem także dzieckiem indygo.
Nie ten okres. A na depresje ciągle brakuje mi czasu - za dużo mam roboty.

Wszystko zależy od tego, co i jak sobie wyobrazimy, Espanto.
Czas skłębiony w sucholiściach to po prostu pora, gdy opadłe liście zbiera się w sterty.
Nie wyklucza to deszczu. A nasuwając kaptur na głowę, zazwyczaj ją zwieszamy - jak pokutnicy.
Co do prawosławia, to mnie zaskoczyłeś, bo jestem kompletnie areligijna.
Ale miło, że wpadłeś ze swoimi przemyśleniami.
Dziękuję serdecznie.


Faktycznie to przedpokój, Zbyszku.
A do wiosny jeszcze daleko, niestety - może trzeba się przeprogramować na patrzenie wierszem w przód, a nie w tył? Jak w życiu?
Tylko że jesienią wiosna nie chce mnie słuchać.
Miło, że się zjawiłeś ponownie - dziękuję serdecznie.


Za to nie umiem pisać wolnych wierszy, Blaszeńko.
Więc chcąc nie chcąc tkwię w rymowankach - pewnie przez muzykę.
Cieszę się jednak, gdy Ci się podobają i serdecznie dziękuję, że przyszłaś.

Miłego wieczoru, kochani

Nie to miałam na myśli, Espanto.
Wobec zalet, jakie mają takie "dzieci" mogę tylko żałować, że pochodzę z innego okresu i nie można mnie podciągnąć pod tę nazwę.
Ale tak czy owak, wiele tych cech posiadają także inni, zwyczajni ludzie, co jest pocieszające.

Dziękuję.
Tak się składa, że bardzo lubię jesień właśnie za to wyciszanie się natury. Dla mnie zawsze była inspirująca, skłaniając do refleksji.

Miłego

Nie mów takich rzeczy, Lil, bo to nieprawda.
Ja często mam odczucie, że moja wyobraźnia jest zbyt uboga, za mało odkrywcza, i że potrzebuje jeszcze solidnego drążenia. Więc wciąż próbuję ją drążyć. Mówię to zupełnie szczerze.

Dziękuję, że mnie odwiedzasz - mnóstwem serdeczności.