Od młodości starałam się uchwycić słowami nierzeczywistość, taką jaką

widziałam stąpając z kąta w kąt i nigdy nie udawała

(się) uchwycić, dlatego każdy mój wiersz to poszarpany, niedokończony zarys,

który teoretycznie mógłby być dobry, ale nie jest.

Wcześnie odkryłam nieprzyleganie do języka słów i ich znaczeń, na niby wszystko

wysnuwało się z podświadomości. W nią wracam, odbijając się od stada białych, dzikich owiec.

Jakiej poezji nie będzie w przyszłości, kiedy przyszłości nie ma, a piękno

jest szare i zbyteczne. Puls, tachykardyczny puls, dźwięk trudnych prób oddawania stolca

to są zaprawdę istotne przymioty i można przez nie przekazać potrzeby

ducha.

Miłość, pasja, nasza pasja, nasza podwojoność. Może jesteśmy młodzi,

ale nie tańczymy w młodości i w niedużym stopniu wysuwamy się z objęć słów,

z przejęcia, z przeczuć i określeń.

Określenia są złe. Złe jest też smarowanie się fekaliami

i narzekanie

że śmierdzi.