Zupełnie jakbym czytał siebie na początku. Jestem też początkujący, cośtam umieszczam i spotykam się właściwie tylko z krytyką, ale to daje bardzo do myślenia. Zauważyłem, że ten styl nie będzie kupiony i też zaczynam zmieniać podejście do pisania. Nie wiem czy mi wyjdzie - czekam na opinie, choć na razie jestem pomijany w ocenach (chyba jeszcze nie nadaję na tych samych falach) Ale tylko cierpliwość mnie ratuje i ciężka praca trzyma przy mnie chęć tego co robię.
Jedyny plus - bez względu na opinie i konsekwencje moich "arcydzieł" bawi mnie to co robię, sprawia mi to radość. Piszę, piszę, piszę i w duchu się modlę, aby taki Apollo1, mike17, czy choćby Nalka31 kiedyś powiedzieli "kurcze - to jest dobre". Poczytaj sobie ich opinie a na pewno cię dużo nauczą.
Życzę powodzenia (będziemy się uczyć razem )

Jeśli chodzi o przekaz i to, co miałem jako czytacz odebrać z tego kawałka, to spełnił on swoją rolę - tak, czytelnie oddany został ból istnienia, alienacja, marazm, pustka, życie bez celu.
Wersy jednoznacznie brzmiąc, nie pozostawiają miejsca na dowolność interpretacji, bo to wszak wiersz "o czymś" i "na temat".
Tu wiersz się spełnił, ale...

Tchnienie patosu nie robi mu dobrze, niestety...
Nie wiem, czy formuła rymów abba coś tu wniosła, po mojemu bez rymów byłoby mocniej, można by wówczas oddać naturalniej ten ból i pustkę, a tak treść została sztucznie wtłoczona w układ rymów wg pewnego wzorca.

Nie wiem też, czy liczne inwersje to celowy zabieg, czy też "wymóg" wiersza.
Nadają niepotrzebnej ciężkości i tak nielekkim wersom.

Moim skromnym, to samo można było podać inaczej: współcześniej, bardziej uwypuklić cierpienie bohatera poprzez język naturalny i jasny, bez zapętleń idących w archaizm.
To jest kulą u nogi tego utworu.

Jestem więc na "tak" i na "nie".
Ale to tylko moje zdanie, mogę się przecież mylić