Witaj, Zolu!
W porównaniu z kurą, albatros nie ma źle, bo to i rozpiętość skrzydeł duża i wiatr go chętnie unosi w przestworzach (brak tych kilku piórek, to po prostu pikuś)... A kura, cóż - biedaczka, latać nie umie, hodują ją w ciasnych klatkach dla mięska i jaj. Czy kogoś wzruszy widok kurzego piórka? Pióro albatrosa to co innego. Już samo słowo albatros brzmi dumnie.

Podoba mi się Twój wiersz, Zolu.
Pozdrawiam

A ja wcale nie uważam, że jest zbyt dosłownie, przeciwnie - podoba mi się metaforyka wiersza.
Moja wyobraźnia westchnęła sobie cichutko ech przy tytule i poszybowała wraz z albatrosem nad oceaniczne wody – tu - szeroko rozumianą wolność. Albatrosy to doskonali szybownicy, pływacy, jeśli trzeba, to i zanurkują. Jednym słowem – nie pozwolą sobie dmuchać w kaszę. No i dobrze! A taka kura domowa? Znosi jajka i jest (w mniemaniu rodziny i, o zgrozo, czasami – swoim) bardzo pożyteczna.
No to wyrywamy piórka.
Jedno piórko: obiad trzydaniowy – to nic, drugie: pranie, zmywanie, dźwiganie siatek z zakupami, sprzątanie – zostało jeszcze sporo; trzecie: pomoc dzieciom w odrabianiu lekcji, wyprowadzenie psa na spacer - co tam, jeszcze się leci. Czwarte, piąte – wywiadówki, rachunki – trudno dosięgnąć przestworza. Szóste, siódme… znowu trzeba wynieść śmieci i tak do setnego… Domownicy zadowoleni, a ukurzona pada ze zmęczenia.
Czarno to widzę – jej pióra – do utylizacji, ciało na rosołek. Czas powiedzieć: dość! Albatros nie miał tak źle.

To takie moje subiektywne spojrzenie na wiersz, świetny, moim zdaniem, wiersz.

Szkoda, że zabrałaś ostatnią strofkę.

Pozdrawiam.

Faceci (albatrosy) zawsze mają lepiej, a kobitki (kury) mają przerąbane Twój wiersz można interpretować Zolu na wiele sposobów. Mnie podoba się w nim poczucie humoru, dystans i wrażliwość, a przede wszystkim Twoje sokole oko, które wszystko widzi i świetnie obserwuje rzeczywistość. Buziaki A teraz idę się rozebrać 'do rosołu', znaczy zrzucić 'pracowe' ciuszki i wejść w rolę kury domowej A jak mi jakiś albatros podleci, to może się posypać pierze

Zolu,

to ja przepraszam za zbyt dosłowną interpretację - tym bardziej, że wiersz jest dostatecznie pojemny, by zmieścić w sobie ich multum. Oprócz wspomnianych przez Ulę i Ajw opozycji wzniosłe - przyziemne i kobiece - męskie, pomyślałam też o dychotomii umysł/dusza - ciało, w której aksjologiczna szala przechyla się w naszej kulturze na korzyść tego pierwszego, co nie pozostaje bez wpływu na sposób naszego traktowania tych dwóch sfer. Wiersz daje do myślenia także jako studium granicy jakościowej w życiu człowieka, oddzielającej np. wolność od niewoli, czy względne bezpieczeństwo i autonomię od poczucia zagrożenia.

Serdeczności