Nie znamy się na tyle, nilowy krokodylu,
bym miał cię podsumować w tylu słowach a tylu.
Spod mułu wyszabrować szemrany interesik,
opisać, wydrukować, oprawić i powiesić.
 
Nie znałem twojej mamy, nie ja cię wychowałem.
Dla ssaków jesteś gadem, dla samic zgrabnym ciałem.
Są tacy, co poznali głębiny twych wnętrzności.
C’est la vie, jak się mówi. I nie ma co się złościć.
 
Od prawie dwóch kwadransów wytężam śliczną główkę,
zwierzęcym chcę sposobem zarobić na wierszówkę.
Jest kartka, jest atrament. Coś spływa. Czy natchnienie?
Nie. Łzy dwie krokodyle. Dwie ślozy w jednej cenie.