Smutne. Duży dół. Ale, ale... Można się pocieszać przecież. Nie wszystko idzie na robaki. Można oddać organy, jeśli sprawne, szkielet do badań anatomii, wreszcie można poddać ciało kremacji i rozrzucić prochy w oceanie Atlantyckim. Albo można wręcz zamienić się w anioła i ulecieć stąd daleko. Na pocieszenie fakt, że nie unikniemy śmierci, żaden, żadna z nas, mimo że każde jest inszy i niepowtarzalny. Ja wcale nie żartuję. Zawsze można znaleźć jakiś pozytyw nawet pisząc wiersz. Swego czasu ktoś zauważył na jednym portalu, że za dużo powstaje wierszy smutnych, a zbyt mało tych radosnych. Może to sztuka napisać coś wesołego, ze względu na czasy. Nie będę drążył, Pozdrawiam i życzę pogody ducha,