Te przeciwności w jednorazowym życiu, za krótkie ono dlatego pewnie tyle. Góry i doły, ech.
Ale ech jest dobre , wrażliwość ostrzy, poznanie daje na śniadanie. Obiad, zastanowienie. Przed kolacją wariactwo bo czas na sen blisko. I te cienie wokoło, czyjeś, z daleka, z bliska, czasu cienie też.
Tak, tak, wiem. Źle czytam .
A życie wcale nie musi być jednorazowe. Można odnieść wiersz do życia jako życia, można do miłości w życiu. Masz skłonności do miłości, to już wiem. Tak więc, nie wiem do czego Ty ale wiem do czego ja, odnoszę to co Twoje . Do odrobiną miłości zabarwionego ogółu, życia . Prawie pod dachem filozofii (nie podświetliło, dwa ii, zaufać?) ten wiersz .
Inna świetność dziś z Twej strony zagościła, gratulacje filozoficzne więc.
Ok, - świetny. Ale ponieważ nie ma minusa, zostaje wyraz.

I znów wchodzę jak nóż w masło, w te Twoje opowieści. Tyle tu przyrody, widoków, nie tylko tych, którymi dzieli się z nami natura, ale również emocjonalnych krajobrazów w nas samych. Wiersz jest tak obrazowy, że aż chciałoby się zaczerpnąć tego górskiego powietrza, poczuć wolność, która dają przestrzenie, krzycząc bawić się z echem.

Marzą mi się góry, o tej porze roku są przecież tak pięknie kolorowe.

Jestem i pozostanę zauroczona

Widać tutaj ten reset. Burze emocji wywolaną spokojnym górskim krajobrazem. Nie wiem czy "ciągnąc w dół" jest potrzebne bo lawina ma to do siebie ze spada gwaltownie w dol można odetchnąć pełna piersia. Szary gorski kolor w tym wydaniu uspokaja zamiast smucic. Oczyszcza z toksyn. Chyba kazdy od czasu do czasu cos takiego gwaltownego przezywa co budzi w nas nowe poklady. W gruncie zeczy duzo ludzi jest jak skala taka skorupa ale kazda skala kiedys skruszeje.
Pozdrawiam.