Słuchawki na uszy, muzyka. Wyjść w noc, w to zimno. Przestać milczeć. Przestać milczeć! Krok po kroku, przemierzając miasto opowiadać o swoich przemyśleniach.Wypowiedzieć wreszcie siebie, całe 29 lat dobra, zła, bylejakości. Albo po prostu stanąć wpół kroku i w krzyk, taki krzyk, co to aż do nieba. Może to ukoi.                                                                       Bogowie, dajcie odpocząć od myśli. Pozwólcie zapłakać, zwilżyć napiętą skórę policzków. Bogowie…? Cisza. Noc. Chłód. Tylko ja, jakiś taki malutki leżę na podłodze w pudełku od zapałek. Nie moim pudełku. Lecz cóż znaczy brak swoich czterech ścian wobec niemożności wypowiedzenia swoich myśli. Te myśli mogłyby krążyć wokół ciebie, gdybyś się postarał – mnie tak łatwo oczarować.Te myśli mogłyby zamienić się w słowa, których – kto wie? – jeszcze nikomu nie mówiłem. Te myśli, te słowa, co tam słowa – ja mógłbym być twój! Mógłbym. Do dnia, w którym znów usłyszałbym ciszę. A wtedy słuchawki na uszy, obojętne spojrzenie spod wpółprzymkniętych powiek…wieczór, autobus linii 107, rogatki miasta, fiolka prochów. Granica między ciemnością, snem a śmiercią zatarta. I tylko echem wracający bełkot odrętwiałych warg – wróć, nie rób tego, nie warto. To pamięć. Muszę to pamiętać, by nie bawić się w powroty do nikąd. Jak znienawidzony wiersz kojarzony z razami pałki, dymami, widokiem wozu bojowego zajeżdżającego drogę tramwajowi z powybijanymi szybami.               Sierioża wział swajut tietradz rieszył uczit uroki aziora naciał pawtariat i gory na wastokie. Tramwaj pełnybył przerażonych ludzi.                                                                          Jestem normalny na swój pokręcony sposób. W życiorysie nie znajdziesz wzmianki o leczeniu psychiatrycznym, bo takowego nie było. A szkoda. Może wtedy mógłbym stanąć wpół kroku i wykrzyczeć, że kocham życie i pragnę mężczyzny.

(9 lutego 2009, Anglia)