bozka,
poczytałam, poszłam i wróciłam z komentarzem.
po pierwsze primo, zmień szyk:
w odpowiedzi ironią smaruję chleb - na - w odpowiedzi chleb smaruję ironią, albo smaruję chleb ironią. inwersja udziwnia i nic nie wnosi.

czytam czekanie i niedoczekanie, samotność podszytą cynizmem, w optymistycznych przebłyskach poddaną ironii, dobrze, że kleją się uszy, szkoda, że czas wszystko starzeje.
i widzę nutkę "na lepsze", bo mimo mgły, są już pierwsze jaskółki, a stąd tylko krok do oliwienia kluczy.
pozwoliłam sobie na małą zabawę słowem :

z każdym toastem do lustra
wypitym mnożą się niewiadome

serdecznie!