Taki rodzinny wydaje mi się ten wiersz, wspomnieniowy, jakby chciał przenieść w przeszłość do tych cudnych lat dzieciństwa, babcinych porad i cierpliwego dziadka, który pozwalał w swoim warsztacie układać obrazki z wiórków, wznosić konstrukcje ze zbędnych kawałków drewna. A my, dzieciaki, patrzyliśmy jak wyczarowuje drzwi, okna, stoły. Do dziś noszę w sobie cudowny zapach drewna, cudowny zapach chleba pieczonego przez babcię, i mnóstwo innych zapachów. Chciałoby się przywrócić tamte czasy i stary drewniany dom prababci z dachem porośniętym mchem.

Piękne przerzutnie malują zazębiające się czy też może raczej w tym przypadku nakładające się na siebie obrazy, obrazki, obrazeczki. Szczegóły, które długo tkwią w głowie, zamęczają tak, że człowiek czuje się zmuszony przyjść i wyrzucić choć jakąś drobną część tego, co mu się maluje dowewnętrznie. Dlatego tak chętnie czytam Twoje wiersze, tkwię w nich, a one we mnie.

Piękny, ponadczasowy utwór.

Pozdrowienia

Liathio, jestem pełna podziwu dla Twojego pióra – piszesz, oszczędnie, wręcz ascetycznie dobierając słowa, a jednocześnie tak sugestywnie, że obrazy, jeden po drugim, wyświetlają się przed moimi oczami – czuję się nie jako czytelnik, ale tak, jakbym była w środku wiersza, tuż obok postaci. I to nic, że dziadek z Twojego wiersza ma wygląd mojego dziadka, babka mojej babki, a postać matki stojącej przy kuchennym stole przybiera twarz mojej mamy, bo to znaczy, że wiersz żyje, i to jest fantastyczne.

Dziękuję Ci za ten wiersz i za wspomnienia, które zdołałaś obudzić we mnie jego treścią.

Pozdrawiam serdecznie.

Do siego roku!