białe wilki zapraszają do tańca teraz niczym

żonę Lota wloką na zimny plastik materaca.

słodki uśmiech częstuje wędzidłem jak mu odmówić

łamie język sypie w oczy ziarna ciemności

na krawędzi światła paznokciem rozgryza materac

zrównoważy w głowie taniec czerwonych mrówek

błękitne nitki wprowadzają ciało w wibracje

jak sinusoida w oscylatorze podnosi się i opada

wypluwa wilgotna gałąź by złapać haust powietrza

podłoga obsuwa się gwałtownie mała kołysanka

w zielonym prześcieradle coś zostało utracone

w rybich oczach przemykają jasne smugi

niczym uciekający pociąg pędzi w nieznane

nie pozwala opaść powiekom rozrzuca puste

spojrzenie pozdrowione przez mrugająca

świetlówkę płynie długim tunelem widzi światło

bledną imiona pozostały ślady ludzi bez twarzy

szklany wzrok plącze kroki tango zawsze było

zawiłe pojedyncze znaki zakazu nakazu

przemocy kierunek na wprost dogasa

niczym ogarek przed ostatnim tchnieniem

zapyta o tożsamość cienia z drugiej strony