Smutny ten wiersz, nawet bardzo. Brak wiary, a raczej wiara w ograniczenia z powodu negatywnych doświadczeń, rozczarowań, wieku.
Szkoda, bo z doświadczeń można wyciągnąć wiele mądrości i dzięki temu oczekiwać czy dążyć do czegoś lepszego, bez względu na wszystko. Uginanie się pod ciężarem życia, to zwykłe poddanie się, a takie nastawienie nie niesie niczego pozytywnego.

Ładnie napisany wiersz, jednak zawarty w nim smutek i beznadzieja poraża mnie i wręcz przeraża.

Pozdrawiam

Smutne to, ale tak się zdarza, że wraz z upływającym czasem tracimy wiarę w siebie.
Zadajemy sobie pytania - komu jesteśmy jeszcze potrzebni, czy mamy prawo oczekiwać czegoś więcej od życia niż tylko tej "normalności", którą mamy itd.

Buntuję się przeciw takiemu podejściu. A co?!

W 2. wersie po słowie "wzloty" chyba powinnaś dać przecinek

Serdecznie Cię, Julko, pozdrawiam, Lila

Racja.

Ech, Szalonka - w życiu uprawiamy - lepiej czy gorzej - wszystkie dyscypliny sportu.
Skaczemy na oślep, płyniemy z prądem lub pod prąd, biegniemy po torze z przeszkodami, a lekka atletyka nie zawsze bywa lekka, gdy trafiamy kulą w płot albo gdy poprzeczka opada - jak u Ciebie.

Spodobał mi się Twój wiersz.

Buziak szalony

Ech życie, gdy z wiekiem coraz trudniej o zapewnienia. Dylematy, kocha lub nie, jak wróżenie z płatków, gdy pod powieką mgła i niepewność, tymczasem tak bardzo potrzebna chociażby odrobina tej pewności, która dałaby początek - kawałek stabilnego gruntu, punkt oparcia, żeby snuć wspólną opowieść, by móc dzielić radość, ale i każdą z trosk.

Wyczuwam w głębi męską obawę przed zaangażowaniem, gdy z drugiej strony przebija tak ogromna potrzeba czucia, że jest się kochaną, jak niezbędny haust powietrza, by móc oddychać pełną piersią i być wreszcie szczęśliwą. Razem łatwiej stawić czoło problemom, słychać ten żal, z drżeniem strun i ciężarem w głosie.

Niezwykle smutny to wiersz, ale jakże prawdziwy.

*

W samej końcówce czytam bez -"życia". Można się tego domyślić, wnioskując także z wcześniejszych wersów.

Zakończyłabym tak:

Trzy cnoty zniknęły

wraz z metaforyczną.

Poprzeczka opada

pod ciężarem.



Smocze pozdrowienia, buziaki i najgorętsze uściski Szalona Julko