Sztuka lapidarności to wielkie wyzwanie Eko,
dlatego podziwiam odwagę, tych których na nią
stać i potrafią stawić czoło.

Właściwie przesłanie jest jasne.
Pierwsza strofa - to obraz życiowej klęski,
która czyni człowieka pozbawionego
ważnej cząstki, stanowiącej o uczuciu
pełni, wiecznego kalekę.

Musi się z czegoś jednak zrezygnować,
coś utracić, żeby przeżyć.

Druga strofa to wniosek jaki wynika z tej
sytuacji - tylko będąc twardym i zamkniętym
na świat można przetrwać, choćby
już tylko "niezgrabnie", a więc będąc pozbawionym
lekkości i piękna.

Najciekawsze w wierszu jest dla mnie użycie
słowa "nabrzmiałe" bo ma podwójną konotację,
nabrzmiały może być owoc, ale także i rana
nabrzmiała od ropy, to daje bardzo ciekawe
spojrzenie na "zanęty", które przenikają
się w ten sposób znaczeniowo z peelem.

W sumie bardzo smutne jest przesłanie wiersza.

jedyne nad czym bym pomyślał, to nad innym tytułem,
który mógłby rozszerzyć jeszcze wymiar wiersza

Terminatorko Miła , ja tak nie uważam, ale w żadnym wypadku nie podejmuję się polemiki z powyższym zdaniem Twoim. Święte prawo czytelnika.
Pozdrawiam.

Bardzo Wam dziękuję za poczytanie ( jak widzę po usytuowaniu - grafomanii, co nigdy przyjemnym dla odbiorcy być nie może).
Tym bardziej wdzięcznam za opinie.

Zdobyłam.
Rozwaga. Zobaczenie "krwawego the end" niemal zaraz po napisie tytułowym.
Intuicja plus konkret sygnałów.
Wolność, której odzyskiwanie było bolesne ( bo ogryzienie "łapy" i "domknięcie" wobec zanęt), była tego warta. A i relacja uratowana.

Dzięki za podzielenie się wrażeniami, Purpurze.
Pozdrawiam.