Znaleźć kogoś, dla kogo przestałbym pisać. Zamieść pod śnieg ślady krwi na dłoniach i nadwrażliwość na ciepło słoneczne, a potem umrzeć gdzieś, podczas snu. Nic specjalnego. Nic bardziej mylnego, w podejmowaniu gramatyk i fraz, zakończonych puentą - takim troszkę WOW powtykanym w szpary okienne, od których chciałoby zacząć się dzień, a potem kolejne - aż do skutku.
Znaleźć kogoś, dla kogo przestałbym odczuwać jakąkolwiek potrzebę, dopełnienia świata, który mży. Z którego ulatnia się gaz, opanowując myślenie przestrzenne i drganie rąk. Odliczać od dwudziestu dwóch, do samego końca. Czekać na ciszę, witać ją z otwartym okiem, zachęcającym do rozmów.