Piękny, emocjonalny wiersz
Nie mogę od niego oderwać oczu...

Naprawdę ładny, klimatyczny i melodyjny wiersz, Tamiss.
Z przyjemnością się go czyta.

Mam jednak drobne, kosmetyczne uwagi.
1. Skoro w wierszu jest "cię", to niepotrzebnie dajesz w tytule "Cię".
2. Jeżeli można tego uniknąć, lepiej nie kończyć wersów czasownikami, czyli stosować inwersji.
- po rosie pobiegasz - pobiegasz po rosie
- w kwiatach się zagubisz - zagubisz się w kwiatach
- drogę zaczaruje - zaczaruje drogę
3.

Za dużo zaimków wskazujących - dobrze byłoby zmienić trochę te wersy, zwłaszcza że potem powtarzają się "chwile". No i "rozkosz" jest jakby zbyt "dużym" słowem.
Może - to przecież ten moment / i przypływ radości?

Miłego

Inwersja jest środkiem stylistycznym wykorzystywanym w języku potocznym do uwydatnienia wartości semantycznej, emocjonalnej lub logicznej pewnych wyrazów. W poezji służy ponadto efektom brzmieniowym i wersyfikacyjnym oraz podkreśla odmienność poetyckiego wysłowienia; charakterystyczna zwłaszcza dla stylu poezji barokowej, nieobca jest także poetom późniejszym.

czyli inwersja to nic złego także w poezji
pozdrawiam autorkę
Kasia

Jeden z najpiękniejszych wierszy, jakie tu ostatnio czytałem.
Pięknie nakreślony klimat, nastój i obrazy, które się bez trudu widzi.
Językowo i literacko na medal, takie wiersze dają po prostu radość i wzruszenie.
A o to przecież Autorce chodziło.
Lubię poezję sentymentalną, bo sam jestem sentymentalny, i ilekroć czytam podobne utwory, jest mi bardzo błogo
Tu udało się oddać tyle emocji i uczuć, że powiem tyle: "Kapelusze z głów!"
Mamy wiersz!

Tutaj niby wszystko jest jak być powinno, sprawne pióro, płynny tekst, ale...
Przychylam się do słów tycenaka - brakuje świeżości.
Nie chciałbym byc zbyt zgryźliwy, ale jako żywo przypomina mi się taki tekst Andrzeja Waligórskiego i może niech on posłuży za komentarz, ale taki z przymrużonym okiem


Andrzej Waligórski

ZACHWYCENIE

Gdy czasem młoda polonistka
Taka naiwna, schludna taka,
Egzaltowana, świeża, czysta,
Że chciało by się siąść i płakać.

Więc gdy ta polonistka właśnie
Małpując młodopolskie pozy
Wybiegnie o porannym czasie
Boso na łąkę między brzozy,
Poigra z pliszką i skowronkiem
Oraz z pudliszką i z biedronką,
Przywita ze wschodzącym słonkiem,
Wołając: - Witaj jasne słonko!

Z róż i powojów splecie wieńce,
Pomacha rączką do motyla,
Kraśnym obleje się rumieńcem
Widząc jak pszczółka kwiat zapyla.

Coś z Anny German gdy zanuci,
Wyrecytuje coś z Asnyka,
A potem bardzo się zasmuci
Nad żabką, którą bocian łyka,

I chcąc zapłakać nad półtrupem
(bo drugie pół ten bocian urwał)
Wlizie tą bosą nogą w kupę
I wyda okrzyk: - Ożesz kurwa!

To - jeśli byłbym na tej łące
Naocznym świadkiem tego zgrzytu -
Jak jestem facet niepijący,
Pół litra wychlałbym z zachwytu!

Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze, jestem mile zaskoczona Waszą obecnością i opiniami...są różne hmmmm i tego się spodziewałam, bo przecież ile osób tyle opini...każdy lubi co innego i każdy co innego pisze...każdy co innego czyta...jeden lubi muzyke poważną inny disco polo rozumiem to doskonale, może brak świeżości, czasami to wiem, ale czasami tak po prostu serce dyktuje...cóż....wiem, że są tacy którym sie podoba tak, jak jest, ja osobiście tez takie lubię u innych., co nie znaczy, że nie potrafię zachwycić sie takim świeżym.
dziękuję za każdą opinię, nawet tą z przymróżeniem oka...Dziękuję.i pozdrawiam wszystkich cieplutko.