Gago, podoba mi się Twój wiersz i tym razem w całości.

Dla mnie do poprawki są tylko drobiazgi. W pierwszej strofie dwa razy "że", więc może pierwszy wers tak: "kiedy odkryłam w sobie umiejętność chodzenia" ?

"choć" zamieniłabym na "gdy" oraz usunęłabym "znowu", wydaje mi się, że tak brzmi logiczniej.

Poza tym bardzo ładny wiersz, lekki, a niosący wiele treści.

Pozdrawiam

Gabrysiu, a co powiesz np. na taką wersję:



Bo rzeczywiście to podwójne "się" niepotrzebnie zakłóca odbiór tak pięknego wiersza

a by uniknąć podwójnego "że" możesz wstawić myślnik:

Chociaż wersja Wiktorii też mi się podoba.

Wrócę jeszcze z pewnością, a tymczasem zostawiam Ci moją propozycję do przemyślenia

To jest piękne .
Ależ Ty robisz kroki do przodu, aż hoho mi oniemiało .
Radość, zaskoczenie, ciepło iskierkami w czytelnika bum bum robiące i oczywiście uśmiech, no tym cały wiersz tryska .
O obrazach które w wierszu ze słów już na wstępie było, dodam tylko: chociaż lekki i zachwyt budzi tkwią ziarna życiowe, np.

Rodzina jest ważna, ważne by głodna nie była.
Hm, a tak w ogóle autorka tym zdaniem ujawnia "zadatki" dorosło, rodzicielsko, rodzinne . Oczywiści także nr 1: "matkowe" .
Tak, aż mi ciepło w miejscu gdzie żebra też, z lewej strony.

Oczywiście, nie spiesz się, dojrzewaj, potem "klucie", to przepowiednia .
Na razie niech się wykluwają słowa pocałunkami łączone. Hm, lub tak jakoś, w zdania, wersy, oczy, zamki, latające serca, dnie księżycowe ... tak, dziwne .
Dziś jestem leniwy , nie sprawdzam, piszesz też prozą?
Jak nie, spróbuj. A, próbowałaś . To gdzie to ?
P.S. Sprawdziłem, same wiersze.
Hm, 11 stron tutejszych, wierszy??? Czy Ty jesteś z rodu Kraszewskich???
Zemdleję ;(.