Wiele razy próbowałam powiedzieć to wprost. Może nie powiedzieć, ile napisać. Wątpię, czy byłabym zdolna do takiego posunięcia patrząc tobie prosto w oczy. Niemniej jednak samo napisanie tych słów sprawiało ból, zażenowanie, strach i wiele innych uczuć, których bałam się doświadczyć jednocześnie. Oczywiście, gdzieś w głębi, pojawił cień pozytywnych emocji, które mogłaby wywołać u ciebie owa wiadomość. Jednak myśl o tym, co ta wiadomość mogła zmienić między nami, zmieniała moje podejście do całej sprawy.

Czasem się zastanawiam czy będąc na twoim miejscu też byłabym tak ślepa, tak głucha na wszelkie moje oznaki, wszelkie moje krzyki w twoją stronę. Gdybyś tylko słuchał… Ale nie słuchałeś. Zaślepiony możliwościami wielkiego świata podążałeś za nimi jak żeglarz za latarnią. Lecz ta latarnia nie kierowała cię do celu, jakim była bezpieczna przystań, stały ląd. Prowadziła się w przeciwnym kierunku, na głębokie morze pełne nieznanych, kuszących rzeczy.

Pomimo tego, że jak syrena śpiewałam ci do ucha słodką melodię, ty podążałeś dalej. Tak jakbym była niewidzialna, jakbym była tylko chwilowym powiewem wiatru, który przez moment tańczył ci na twarzy, a kilka sekund później był już tylko wspomnieniem.

Nadal siedzę z narzędziem w ręku próbując zebrać w sobie resztki sił i zdobyć się na ten ostatni krok. Boję się… Boję się odrzucenia. Jest to jedyna rzecz, która hamuje mnie przed powiedzeniem ci tego, co leży mi od dawna na duszy.

Czas mija, a ty idziesz naprzód. Podążasz przed siebie nie patrząc, że gdzieś w oddali idę za tobą od czasu do czasu spoglądając na twoje plecy. Z głową w dole ślepo śledzę każdy twój krok czekając na moment, w którym zauważysz moją obecność.

Kiedyś śmiałabym się z samej siebie. Jak mogłam dopuścić do tego, że ktoś prowadzi mnie przez życie. Kiedyś byłam panią swojego losu, dziś stałam się zależna od kogoś, kto nie wie nawet o moim istnieniu.