Nalko, cieszę się, że (między innymi) mój komentarz u Ciebie zachęcił Cię do zajrzenia do mnie. Twoja interpretacja jest nieco od tego, co, jako autor, miałam na myśli, ale tym bardziej cenne są dla mnie Twoje spostrzeżenia i to, że również w taki sposób można odczytać powyższy tekst.
Dziękuję za komentarz!

Werko, u mnie jest wręcz przeciwnie - to jedyna książka Lema, którą do tej pory przeczytałam. Głównie dlatego, że to powieść psychologiczna, nie z nurtu science-fiction, za którym nie przepadam, co oczywiście nie oznacza, że nie sięgnę jeszcze po jego książkę z tego właśnie gatunku.
Jak najbardziej można czytać bez "to", chociaż pozostanę przy nim, bo daje on nacisk, że TO już naprawdę wszystko. Bez "to" nie ma takiej wymowy.
Dziękuję, że jesteś, Werko!

Bardzo mi się podoba Twój wiersz, Ophelio. I jakże prawdziwe jest zdanie -
młodzieńcza miłość, niemal

choroba - cierpimy przez nią, pamiętamy ją przez całe życie, podobnie jak niewdzięczne choroby wieku dziecięcego.

Pozdrawiam serdecznie.

Tak,

niby wszyscy to wszystko wiemy, jednak ujmujesz temat oryginalnie i atrakcyjnie. Odsyłasz czytelnika do jego własnych doświadczeń, a to jest bardzo cenne.



Szczególnie ten moment mnie ujmuje, Ofelio. Duże brawa, buziaki,

z.

A ja lubię i fantastykę i ogrody ( inaczej przecież Mila nie nazwałaby mnie krecikiem - i tak już zostało)... Co do Twojego wiersz - jest piękny. Połączyłaś rzeczy prawie niemożliwe a jednak... Zrobiłaś to z taką gracją.... Pozdrawiam CS

Ten wiersz bardzo mi się podoba; zmysłowy, piękne przerzutnie,
wybrzmiewa miękko do końca. Zastanawiam się jednak nad tytułem
bo zupełnie mi nie pasuje do wiersza, ale może dlatego,
że kojarzy mi się z zupełnie inną historią...

Pozdrawiam

Tytuł od razu przywiódł mi na myśl pewien szpital kliniczny, ale wiem, że wiersz nie o tym.
Szpital, przemienienia - Tak, przecinek dużo tu dopowiada -
- a choroba uczy pokory.

Piękny wiersz. Podoba mi się, bardzo.

Pozdrawiam.

Weszłam i nie wyjdę.

Bo to raz